Φθινόπωρο στο Γράμμο & το Βόιο

2024-10-25

Διαδρομή έπος... Πέραν της δεδομένης δυσκολίας του εγχειρήματος που δίνει άλλη ομορφιά στο όλο θέμα, μάς άγγιξε το μεγαλείο της φθινοπωρινής φύσης, η απόλυτη απομόνωση μέσα σε αυτή, το τρελό ανάγλυφο με τα ατελείωτα πάνω κατω, τα ντούρα, αλλά και τις απίστευτα γρήγορες και τεχνικές καταβάσεις, η απόλυτη απουσία πολιτισμού (στο τσακ καταφέραμε να πιούμε ένα καφεδάκι σε ένα από το πιο απομακρυσμένα χωριά αυτού του τόπου, τον Γράμμο ή Γράμμουστα στα 1.400μ υψόμετρο)...

Φθινόπωρο στο Γράμμο & το Βόιο - Πατήστε να δείτε τη διαδρομή -

Άργος Ορεστικό - Πεντάβρυσο - Νεστόριο - ΓΡΑΜΜΟΥΣΤΑ - Πευκόφυτο - Νέα Κοτύλη - Μελάνθιο - Λακώμματα - Άργος Ορεστικό

Πεταλάροντας στην Ιστορία, στο μεγαλείο της Φύσης και την απόλυτη απομόνωση...

Μέρες που είναι, μετά την απόλυτη γύρα στο Βίτσι τις προάλλες, σουλατσάραμε στα πονεμένα, μάχιμα, αλλά και μαύρα βουνά του Γράμμου και του Βόιου...Ξεκινήσαμε από το παγωμένο Άργος Ορεστικό με 4 βαθμούς που σύντομα έπιασαν διψήφιο και καταλήξαμε στους 20+ στο κεφάλι... Ρουχισμός σωστός δίχως πολλά φορτώματα (άτιμη LaPassione με έχεις βγάλει ασπροπρόσωπο) και τέλεια αίσθηση καθ' όλη τη διαδρομή...

Πολλές ανηφόρες όλων των ειδών... Η πορεία προς Γράμμουστα, στο νέο ασφάλτινο δρόμο, ήταν πορεία προς το όνειρο αν και αυτά τα 3 τελευταία χλμ ήταν προσευχή...το τελικό αλπικό τοπίο με θέα και τον τόπο που γεννιέται ο Αλιάκμονας ήταν απλά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ... Καφεδάκι στο φιλόξενο ταπεινό καφενείο, στα 1.400μ με θέα και αέρα καθαρό να γεμίζει πνευμόνια αλλά και ψυχές...Η κατάβαση από εκεί ήταν απλά οργασμική με το άτι να μπαίνει παντού με τα δόντια... Η συνέχεια είχε κυρίως κατάβαση -εν μέσω μικρών αναβάσεων- έως τη Χρυσή και αφού πρώτα σταματήσαμε στο ονειρικό Κεφαλόβρυσο με τον όμορφο καταρράκτη και το γάργαρο νερό του...

Κάπου εκεί περνάμε τον Σαραντάπορο και μπαίνουμε στο όμορο βουνό του Βόιου... Ακολουθεί ανάβαση έως τα ~1.500μ στο passo Kotili... Σχεδόν 14χλμ...τα πρώτα 8 ήταν γενικά ήπια με κάποιες μικρές απότομες εξάρσεις,αλλά τα τελευταία 6χλμ ήταν ωδή στον πόνο... Μυαλό ζεν, πόδια γεμάτα και ένα ηλίθιο γελάκι να ζωγραφίζει το πρόσωπό σου... Εκεί μέσα στην γαλήνη και την περισυλλογή το μόνο που άκουγα ήταν το τρεχούμενο νερό από το ρεματάκι κάτω καθώς και το βαρύ φτερούγισμα ενός πουλιού που περνούσε από πάνω μου...τι διάολο ήταν? Κόνδορας?

Οι υλοτόμοι να κατεβαίνουν ξαφνικά με τα φορτηγά τους και να κορνάρουν σαν να μπήκε "γκολ στη Λειβαδιά"... Ωραίες φάσεις... Ξεκορφίζουμε στα 1.500μ, χαζεύουμε το κουκλίστικο και πιο ψηλό χωριό του ν. Καστοριάς, τη Νέα Κοτύλη, και αρχίζουμε το κατηφορικό ποίημα στη βόρεια μεριά του βουνού...Πλάι στον Αλιάκμονα εκ νέου και ανασυγκρότηση στο Μελάνθιο, περιμένοντας τον Φώτη που λίγο πιο πίσω είχε περικυκλωθεί από καμιά 10αριά "αρκούδες" σε έναν μικρό αυχένα, από όπου εγώ και η Μαίρη είχαμε κατορθώσει να πάρουμε φόρα και να γλιτώσουμε...

Τέλος καλό, όλα καλά και άρχισε πορεία στο πλάι του Στραβοπόταμου, νύχτα πλεόν, σε δρόμο με ελαφρά κατωφέρεια και με τα πόδια να δίνουν πολύ καλά... Κάπου εκεί θυμήθηκα την παγωνιά που είχα φάει στο 600άρι της Θεσσαλονίκης πλάι στον Γαλλικό ποταμό και αυτή τη φορά το πάτησα για να γλιτώσω τον αυχένα.

Βόλτες που γεμίζουν όλο σου το είναι... Βόλτες που απλά ΔΕΝ χάνονται... Εμπνεύσεις σωστές και με στόχο άμεσο το πιο εσώψυχό σου... Χαμόγελα και ενδορφίνες μέχρι τον αστράγαλο... Αυτή είναι η ποδηλασία...Μία ευλογημένη ημέρα σε πανέμορφα τοπία, παρέα με ωραίους ανθρώπους και καλά φιλαράκια...