Φθινόπωρο στο Πάικο

     Μέσα Νοεμβρίου, αλλά η δίψα για αγκαλιά με τα κρύα αλλά πανέμορφα, φθινοπωρινά βουνά μένει τόσο ζωντανή... Αυτή η ηρεμία, ο ρομαντισμός, η γαλήνη που αναδύεται από τα φθινοπωρινά βουνά είναι το κάτι άλλο... Απίστευτος μαγνήτης... Αρκεί ο καιρός να μην εμπεριέχει βροχή ή αέρα και η υπόσχεση δηλώνεται φωνακτά: Θα είμαστε εκεί... 

Παγωμένο πνευμόνι...ζεστή καρδιά... 

         Ήρθε η ώρα να τιμήσουμε ένα κουκλίστικο βουνό που βρίσκεται στα κοντινά μας στην κεντρική Μακεδονία, το Πάικο...  Ένα βουνό που το ανατολικό μισό του ανήκει στο ν. Κιλκίς και το δυτικό στο ν. Πέλλας. Αγαπημένος προορισμός των πεζοπόρων, αλλά και των ποδηλατών... 

         Οι είσοδοι προς τα ψηλά του βουνό και το γραφικό του οροπέδιο στα 1.200μ είναι τρεις: από τα δυτικά ανεβαίνοντας από Φούστανη, από ανατολικά ανεβαίνοντας απότομα από Γουμένισσα και από βόρεια ανεβαίνοντας από την ευρύτερη περιοχή των Ευζώνων. Η τρίτη είσοδος επιλέχτηκε να είναι και η δική μας μιας και μπορεί να είναι πιο μακρά, αλλά είναι πιο ανθρώπινη με σκοπό πάντα να είμαστε όσο γίνεται πιο κοντά μεταξύ μας... 

         Η ανάβαση από τα βόρεια χαρακτηρίζεται από ήπιες κλίσεις γενικά και με ανεβοκατεβάσματα που είναι σωτήρια για τα πόδια ώστε να μπορέσουν να "σηκώσουν" τα 3 κομμάτια που έχουν πιο ζωηρές κλίσεις: το αρχικό κομμάτι έως την έξοδο από την Πλαγιά Παιονίας, τα 2χλμ πριν φτάσεις στο Σκρα και τα λίγα χλμ από τη διασταύρωση του Αρχάγγελου έως το ύψος του οροπεδίου. 

        Παρότι η προηγούμενη ημέρα ήταν απαγοητευτική και απωθητική για οποιοδήποτε σχεδιασμό βόλτας από άποψη καιρικών συνθηκών, ξημέρωσε μία Κυριακή με πλούσιο ήλιο που ζωντάνευε ξανά την επιθυμία σου... 

        Εκεί που ήταν να συναντηθούμε 6 ψυχές στη Γουμένισσα για να αρχίσουμε τη βόλτα μας, τελικά εμφανίστηκαν 13 εκ των οποίων κάποια νέα πρόσωπα (Ευριπίδης, Χαρά). 

         Η αρχική μας πορεία ήταν στα μικρά rolling hills της γαλήνιας Παιονίας ώστε να ζεσταθούν τα πόδια μας για τη συνέχεια... Περνάμε στην περιοχή των Ευζώνων η οποία είναι τόσο όμορφη και γαλήνια, αλλά και με πλούσια θέα των βουνών του Πάικου και της υπέροχης Τζένας... 

         Διασχίζουμε την πρώτη ελληνική γέφυρα του Αξιού και μπαίνουμε στο κυρίως μενού ανεβαίνοντας σφιχτά προς την Πλαγιά... Έτοιμοι πλέον, για μια μεικτή, κλιμακωτή ανάβαση 42χλμ έως τα Μεγάλα Λιβάδια στα 1.200μ. 

        Μετά τον Φανό τα πράγματα στρώνουν αρκετά και τα χλμ ναι μεν κυρίως αναβατικά, αλλά φεύγουν πιο εύκολα και γρήγορα... Η ανάβαση βγαίνει όντες όλοι κοντά, ενώ στη συνέχεια έμεινα με τον Παύλο να συζητάμε όμορφα και ωραία. Ωραίος ποδηλάτης ο Παύλος, δυνατός ultras, πάντα μέσα σε όλα τα ωραία και δύσκολα... 

        Δύο χλμ πριν το Σκρα η ανάβαση σφίγγει πάλι και αναμένουμε για regrouping στη διασταύρωση του χωριού. Η παρέα των πιο γρήγορων φίλων αναχωρεί μιας και δεν άντεχε το κρύο, αλλά και λόγω του ότι είχαμε μια αστοχία με την ώρα εκκίνησης οπότε πίεζε και το θέμα χρόνος -για υποχρεώσεις, αλλά και για το ενδεχόμενο να μας βρει νύκτα... 

        Μετά από λίγα λεπτά μαζεύεται όλη η υπόλοιπη παρέα, τρώμε κάτι και ξεκινάμε σύντομα... Η ανάβαση έως την διασταύρωση του Αρχάγγελου είναι ιδιαίτερη. Δεν είναι τόσο απότομη αλλά έχει πλούσιο ανάγλυφο με όλων των ειδών τις κλίσεις με αρκετές μικρές εξάρσεις με διψήφιες κλίσεις. Συνολικά όμως, θα την έλεγα ήπια... Η μόνη κίνηση που συναντήθηκε στο δρόμο είναι αυτή των κυνηγών -πότε θα μάς φάνε ζωντανούς, δεν ξέρω... 

         Αυτό το κομμάτι, προσωπικά, το ανέβηκα πιο γρήγορα από το νορμάλ μου, μπας και προλάβω να φτάσω και να χαρώ λίγο και τα παιδιά μπροστά, αλλά ήταν μάταιο... Συνεπώς, στη διασταύρωση του Αρχάγγελου, σταματώ στον ήλιο -με τα γερά δόντια- και περιμένω την υπόλοιπη παρέα... Μετά από κανά 20λεπτο είμαστε όλοι παρόντες και φεύγουμε για το τελικό κομμάτι της ανάβασης προς το οροπέδιο... 

         Δεν είναι κομμάτι που μπορεί να βγει γρήγορα, αλλά η θέα των κορυφών της Τζένας και του Βόρα στη συνέχεια σε αποζημίωναν... Ιδιαίτερα τα κάδρα της Τζένας απαιτούσαν φωτογραφικό μάτι και καλό εξοπλισμό για να φτιαχτεί μια καρτ ποστάλ. ΜΑΓΕΙΑ... 

         Παρεούλα με τον Φώτη φτάνουμε στα Μεγάλα Λιβάδια όπου φιλοξενούνταν ο αγώνας AligariRun... Η ταβέρνα του χωριού γεμάτη με δρομείς και συνοδούς και το προσωπικό σε παραφροσύνη, αλλά καταφέραμε και κάτσαμε να πιούμε έστω μία κόκα... Κάπου εκεί έρχεται μήνυμα στο κινητό ότι ένα μέλος της παρέας βρίσκεται στη σκοτεινή φάση του ως ποδηλάτης... Στέλνω μηνύματα εμψύχωσης και κάποιων συμβουλών στον Ευριπίδη ώστε να βρει δύναμη να συνεχίσει και να νιώσει ότι δεν είναι μόνος, ότι τον περιμένουμε... 

          Το θηρίο τα καταφέρνει και έρχεται κοντά μας. Η παρέα ευδιάθετη. Η Έλενα με εντυπωσιάζει με την άνεσή της, παρότι απέχει αρκετά από το πετάλι. Δύναμη ψυχής και θέλησης. Ο αγαπημένος Νάκης, έμπειρος και ψύχραιμος πάντα. Δεν φοβάται ποτέ και είναι έτοιμος για κάθε δυσκολία. Ο Παύλος, πιο ζεν πεθαίνεις... Ο Φώτης, εκεί, με ένα μόνιμο χαμόγελο... 

         Στεγνώνουμε, αλλάζουμε, φοράμε ό,τι έχουμε και έρχεται η ώρα της επιστροφής. Υπολογίζω τα υπολειπόμενα χλμ και την ώρα και διαπιστώνω ότι οριακά θα φτάσω στο αμάξι με φως του ήλιου. 

        Φεύγουμε και ξέρω πως πλέον δεν υπάρχει χρόνος για τουρισμό ή μουχαμπέντι. Μπαίνω στο ρέμα του Στραβοπόταμου και το κρύο πάει σε άλλο επίπεδο. Ανήλιο κομμάτι με μία παγωνιά να σου τρυπάει το είναι, αλλά δεν είναι τόσο ώστε να υπερκεράσει αυτό που έχεις μέσα σου... Πατάω με ό,τι έχω...

        Ο δρόμος σε ΑΘΛΙΑ κατάσταση με τρύπες μεγάλες παντού, να κάνεις σλάλομ για να τις αποφύγεις. Η κατηφόρα δεν είχε έρθει ακόμα. Μερικά πάνω κάτω σε ζέσταιναν αλλά μία το κάκιστο οδόστρωμα μία τα παγωμένα χέρια στα φρένα δεν επέτρεπαν συνεχόμενα υψηλές ταχύτητες... Ταυτόχρονα όμως το περιβάλλον ήταν απλά φανταστικό...

       Κάπου εκεί βγαίνουμε στο φυλάκιο και ξεκινάει η κατάβαση για Γουμένισσα... Τρέλα...η θέα προς τα ανατολικά ήταν για τρελό χάζι...το σκηνικό στα περιφερειακά της Καστανερής βγαλμένο από παραμύθι... Πόσο κρίμα που δεν είχα μαζί τη μαγική κάμερα -εστάλη στο γιατρό για θεραπεία... Το αποκορύφωμα της βόλτας, στο τέλος αυτής... Μελετημένο το έγκλημα... 

       Μπαίνω στη Γουμένισσα και ξαλαφρώνω που έφτασα πριν νυκτώσει. Χολυγουντιανό φινάλε. Λίγο μετά έρχονται και τα παιδιά τα οποία είχαν εξοπλισμό για νύκτα... Εκεί, μέσα σε ένα παρκαρισμένο αμάξι, ο Βασίλης, που μάς περίμενε ιπποτικά παρότι είχε τελειώσει αρκετή ώρα πιο πριν. Όλοι μαζί πάμε για το βραβείο μας στο γνωστό λημέρι στην πλατεία της Γουμένισσας, στο Αλατοπίπερο του Άγγελου, για το γνωστό σουαρέ... 

            Μία ακόμα ευλογημένη ημέρα σε μία όμορφη διαδρομή με ωραία παρέα...Εύχομαι να το απόλαυσαν και τα παιδιά που ήταν πιο μπροστά... 

            Για μία ακόμα φορά, όσοι δεν τρόμαξαν από τα καιρικά, όσοι δεν κρύφτηκαν κάτω από το πάπλωμα, δικαιώθηκαν ζώντας το βουνό σε μία ημιάγρια αλλά ταυτόχρονα γλυκιά και ρομαντική μορφή του.  

    * Η βόλτα είναι αφιερωμένη σε εσένα, γλυκιά μου Βέρα...σε ίδια βόλτα, 3 χρόνια πριν, ήταν η ημέρα που σε γνώρισα... 

Πελοτονάκι με: 

• Φώτης Παπαγεωργίου (Καστοριά)
• Έλενα Πεταλωτή, Παύλος Αγαπίδης (Θεσσαλονίκη)
• Νάκης Γέργης (Έδεσσα) 
• Ευριπίδης Σαλαπάνης (Πολύκαστρο)
• Bασίλης Μάγγος, Ηλίας Θεοδώρου, Χρήστος Κατσαβός, Χαρά, Απόστολος Αθανασιάδης (Θεσσαλονίκη)
• Βασίλης Αστραπόγιαννος (Χαλάστρα)
• Μηνάς Ασπρομάτης (Γιαννιτσά)

Συντάκτης
Spais