Φθινόπωρο στο Βίτσι

              Μιας και τα σχέδια του Σαββάτου τα έφαγε η κακοκαιρία της Κασσάνδρας, ένα σατανικό μήνυμα του Σταύρου Χριστοφόρου μού έβαλε φυτίλια για την Κυριακή...

 -Κυριακή, θέλω να κάνω κάτι μεγάλο...

-Πες μου πού και πότε και έρχομαι...

Βίτσια στο Βίτσι...

                   Κάπου εκεί μέσα στον ενθουσιασμό της διαστροφής, του πόνου και της ομορφιάς που ξέραμε πως θα βιώναμε...τσουπ και η Μαιρούλα από Λάρισα...τσουπ και ο Φωτάρας από Καστοριά, που αποδείχτηκε η επιτομή του "όταν θέλω κάτι πραγματικά, γυρνώ τον κόσμο ανάποδα" όσον αφορά στο να καταφέρει να έρθει στο μίνι αντάμωμά μας...

                 Το ξεκίνημά μας από τα δυτικά της Εορδαίας...όμορφα, κατάφυτα πεδινά έως το Βαρικό και ξεκινάμε με την πρώτη ανάβαση-προσευχή στην ιστορική Κλεισούρα...4.5χλμ για 420μ...όποιος ξέρει λίγα μαθηματικά καταλαβαίνει για τι μανίκι μιλάμε... Αυτό που ξέρω είναι πως ιδίως μετά το Μοναστήρι (πανάθεμα πια με αυτές τις Μονές) το 29άρι μου γρανάζι δέχονταν πάτημα αρκούδας... Καλημέρα με ανάβαση τύπου Σφηκιάς λοιπόν... Τα τελευταία 600μ μέσα στο χωριό, με 12% μέση κλίση... Οκκκκ...

                    Όντες φρέσκοι βγήκε καλά και σταθήκαμε λίγο έξω από την εκκλησία να απολαύσουμε την ιδιαίτερα φάλτσα φωνούλα του θηλυκού ψάλτη...Κατηφορίζουμε για Λέχοβο απεταλάριστοι μεν, γρήγορα δε και συνεχίζουμε έως τον Αετό για να φορτώσουμε λίγο νεράκι πριν ξεκινήσουμε τις αναβάσεις στο Βίτσι από όλες τις μεριές, παρκάροντας τα άτια μας σε ωραίο ποδηλατογκαράζ έκπληξη...

                   Ξεκινάμε με την γερή, τραβερσαριστή, σπαστική ανάβαση προς το κουκλίστικο Νυμφαίο στα 1.300μ έχοντας να βγάλουμε 8χλμ στο 8,3%...Εκεί ακολουθεί καφές πανέμορφος με ενδορφίνες ήδη σε δυνατό επίπεδο και σε αναμονή του φίλου μας Φώτη, που προ ολίγου είχε φορτώσει το ποδήλατο στο ΙΧ έως τον Αετό και ήταν ήδη στην ανάβαση του πόνου... Φτάνει..αγκαλιές...χαμόγελα και ευγνωμοσύνη για αυτό που ξέρουμε ότι θα έρθει...

                  Πηγαίνουμε περιφερειακά του χωριού ανεβαίνοντας και άλλο για λίγο και έπειτα έρχεται κατάβαση μέσα στο δάσος με μερικές φουρκέτες να σε κάνουν να φλερτάρεις με τις μπάρες -αν είσαι λίγο πιο ζωηρός...Στασούλα για νερό στην Υδρούσσα και συνέχεια για την δεύτερη ανάβαση έως την ποδηλατική κορυφή του Βιτσίου στα ~1.800μ... ΤΡΕΛΑ...

                 Δάση οξειάς, ήλιος πανέμορφος, πλούσιο πράσινο...γερό τερέν...12χλμ στο 7% μέση κλίση...Φτάνοντας στα πολύ ψηλά η θέα είναι απλά συγκλονιστική, ενώ το ιδιαίτερο φως της ημέρας έκανε τα πάντα γύρω να μοιάζουν σαν σκηνικό του Hollywood...Κατεβαίνουμε ξανά όμορφα και γρήγορα για να πάρουμε έναν διαφορετικό δρόμο και να βγούμε από Βυσσινιά και να καταλήξουμε στα Κορέστεια και τον κεντρικό δρόμο προς Ανταρτικό και Βίγλα...ΦΟΒΕΡΟ κομμάτι με ήπιες κλίσεις στις αναβάσεις, ενώ ταυτόχρονα η θέα της λίμνης της Καστοριάς ήταν το κερασάκι στην τούρτα...

                Ο γνωστός πλέον κεντρικός δρόμος στα δυτικά του Βιτσίου που καταλήγει στο Ανταρτικό στη βάση της ανάβασης για Βίγλα ήταν μεν όμορφος ως σκηνικό αλλά από τη μία το οδόστρωμα από την άλλη ένας χαζοαεράκος μάς άδειαζαν από ενέργεια...Ανασυγκρότηση στο Ανταρτικό και βουρ για την τρίτη ανάβαση του Βιτσίου και 4η της ημέρας... Ήπια και όμορφη ανάβαση... 10χλμ στο 5,1%...Αφού περάσεις τα πρώτα χλμ και μία τέρμα σπαστική και απότομη τραβέρσα έρχεται ένα τερέν που ένας αθλούμενος θα μπορούσε να την παίξει ακόμα και με δίσκο...Για μεγάλη μου έκπληξη το σώμα μου ήταν σε τρελή κατάσταση και παρά το τι είχε προηγηθεί ανέβηκα την ανάβαση ιδιαίτερα καλά για τα κυβικά μου ρίχνοντας 8 λεπτά στη δεύτερη καλύτερη -τουριστική- φορά μου...

              Ανασυγκρότηση στα 1.550μ του passo και μετά έρχεται μία από τις πιο απολαυστικές καταβάσεις που υπάρχουν εκεί έξω...16χλμ πανδαισίας έως τη Φλώρινα, με φοβερό οδόστρωμα, φουλ ανήλια, ανοιχτές στροφές, τρελά Sάκια, και τα τακάκια σε ρεπό...Κάπου εκεί συναντάμε τον Spiros Karatzoulis, τον μαέστρο του CycloNews και αφού φάγαμε άκυρο από το αγαπημένο burgerαδικο τρώμε ό,τι κάτσει... Όμορφες στιγμές, τρελή διάθεση, όλοι με ένα after good sex χαμόγελο... Τι άλλο να θέλεις?

             Μας μένουν 50χλμ σχεδόν φουλ πεδινά, εκ των οποίων σχεδόν όλα ήταν υπό το φως των αστεριών..και ήταν πολλά...μα πάρα πολλά... Έως το τέλος τα πετάλια πήγαιναν δυνατά, το τρενάκι είχε μια σπάνια ομοιογένεια και ο τερματισμός καθενός εμπεριείχε μεγάλη αγκαλιά και ευγνωμοσύνη...

                  Μία φανταστική ημέρα, μία επική διαδρομή, μία πραγματικά υπέροχη παρέα... Κέντα χρώμα...

Πελοτονάκι με:

• Σταύρος Χριστοφόρου (Πτολεμαΐδα)
• Μαίρη Μπαμπούλη (Λάρισα)
• Φώτης Παπαγεωργίου (Καστοριά)

Συντάκτης
Spais