Passo di Baros x 2 (Νότια Πίνδος)

                Πραγματικά δεν ξέρω τι να πρωτοπεριγράψω για αυτή την επική διαδρομή, την οποία ΚΑΘΕ ΚΟΥΡΣΑΣ οφείλει έστω μία φορά στη ζωή του να βιώσει...

                       ΑΝΑΒΑΣΗ ΔΕΟΣ...                      Στο υψηλότερο πέρασμα της χώρας στα 1.896μ

       Με ορμητήριο το γαλήνιο, κατάφυτο, με πλούσια υδάτινη ακουστική επένδυση και τρελό φαγητό, ξενώνα "Το Αρχοντικό...θα πάρω τα βουνά" στο Κατάφυτο Τρικάλων (1.000μ), στον αυχένα του Μπάρου (1.896μ), όπου χωρίζεται η Θεσσαλία από την Ήπειρο...για να μην αφήσουμε παραπονεμένο κανένα διαμέρισμα, ανεβήκαμε λοιπόν και από τις 2 μεριές...

• Την ανατολική Θεσσαλική μεριά ξεκινώντας από τον Αχελώο, για 10 σφιχτά χλμ, όπου αρπάζεις 860μ (!!!) υψομετρικά...τα τελευταία 2,2χλμ δε με 9,9% μέση κλίση...
• Τη δυτική Ηπειρώτικη μεριά ξεκινώντας από τον Καλαρρύτικο ποταμό από τα ~535μ για να ανέβεις 20 ξερά χλμ και για σχεδόν 1.380μ υψομετρικά...

      Για το τι βλέπεις, τι δέος ζεις, τι ανατριχίλα διαπερνά κάθε σου κύτταρο θα αφεθούν οι πολύ φτωχές φωτό να δώσουν μία μικρή ιδέα...Το τι βιώνει ο καθένας είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...Άλλος θα πάει απλά για να πει ότι πήγε. Άλλος επειδή έτυχε να περνάει κάποιο event. Άλλος για να το ζήσει στο πετσί του, κάτι το οποίο και θα πρότεινα φυσικά...

      Το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει περίπτωση κατά την ολοκλήρωση να μη νιώσεις συγκίνηση...αυτό το γαργαλητό στην ψυχούλα σου...Για τη δυσκολία που υπερκέρασες, για το ότι είσαι στο ψηλότερο πέρασμα της χώρας, για το μεγαλείο των επιβλητικών βουνοκορφών που σε κοιτούν περήφανα και σε κάνουν να δεις πολύ βαθιά σου με ταπεινότητα...Η δυσκολία είναι αντικειμενική και είναι μεγάλη. Τα διψήφια στις κλίσεις, σοβαρά και συνεχή... Αν σε πετύχει και ζέστη, τότε πάει αλλού το ποίημα. 

      Το πέρασμα από το Ματσούκι έχει πάντα ενδιαφέρον...όχι επειδή απλά δεν διανοείσαι να ανέβεις ΠΟΤΕ από εκεί, αλλά επειδή σε δυσκολεύει και ως κατάβαση σε κάποια σημεία...   

     Ήμασταν τυχεροί και στο μεγαλύτερο μέρος είχαμε συννεφιά και δροσιά...Στο χειρότερο σημείο φάγαμε κάψιμο, πριν τη μονή Κηπίνας για αυτά τα 2χλμ αδυσώπητου ποδηλατικού έρωτα κατά τη δυτική ανάβαση...έτσι για να έχεις να εξομολογηθείς κάτι όταν φτάσεις στη Μονή...αχ αυτές οι Μονές...

       Η στάση στους Καλαρρύτες είναι πάντα must... Όχι μόνο για την φωτογραφική ομορφιά τους ή για να γεμίσεις το ντεπόζιτο, αλλά για το ότι σπάει την 20άρα ανάβαση στη μέση...το δεύτερο μισό της οποίας είναι πιο ανθρώπινο, όχι ότι είναι πάντως παιχνιδάκι...

       Αυτή η γαλήνη στα ψηλά και ήσυχα, όπου το μόνο που ακούς είναι οι βίδες των μπαρών που διαστέλλονται και σπάνε τον ήχο τύπου ελικοπτέρου που κάνουν οι φτερούγες των άπειρων περδικών, αγγίζει τον διαλογισμό, τη θέωση...

        Εκεί στα ψηλά, λίγο πριν το τέλος, είναι που θα τεστάρεις ασυνείδητα τον εαυτό σου και θα δεις ποιο είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο νου σου με πολλή αγάπη... 

        Ε, εκεί είναι το νόημα της ύπαρξής σου...Μείνε εκεί... Εκεί πάνω είναι που θα βγει έξω αυτό το αρχέγονο ένστικτό σου, μακριά από τα χαζά του νου και των ψυχολογικών κόμπλεξ και θα δεις καθαρά...

     ΥΓ: Πώς το είχες ανέβει με 25άρα κασετούλα, ρε Στρατούλη? (-3 χρόνια...-10 κιλά) Και η 28άρα λεβέντικη μού φάνηκε πλέον... 

            Βρείτε χρόνο, βρείτε πόρους, βρείτε τη σωστή παρέα και ζήστε το... Αυτό που βιώνεις εκεί, δεν θα το βιώσεις ΠΟΥΘΕΝΑ...Και ναι...όλα αυτά με ένα ποδήλατο...

Πελοτόν με:

• το φιλαράκι μου Γιάννη Μαυρουδή

Συντάκτης
Spais