Ταξίδι στο Όνειρο... Κεφάλαιο 7ο Αλπικά passa, Λίμνες & το Αντίο...
Έχοντας ήδη βιώσει, αισθανθεί, πονέσει και δει πράγματα και θάματα ως πρωτάρηδες μίας τέτοιας ποδηλατικής εμπειρίας, βρισκόμαστε σε φάση του κλιμακωτού...σβησίματος... Διαδρομές πιο τουριστικές, αλλά που συνεχίζουν να συμπεριλαμβάνουν αναβάσεις γενναίες και όμορφες στα πολύ ψηλά... Σε αυτά τα αλπικά που νιώθεις άλλος άνθρωπος... Μπαίνεις στη σωστή γραμμή της συμπαντικής μεζούρας και πορεύεσαι σεμνά, με πάθος για ζωή και με ασίγαστη θέληση για όνειρα...
Οι επόμενες 2 ημέρες μας συμπεριλαμβάνουν passa αλλά και υπέροχες λίμνες... Λίμνες που μάς έκλεψαν την καρδιά...
ΗΜΕΡΑ 6η
Torri di Fraele & Λίμνη Cancano
Μετά τη χθεσινή, επική loop στο Umbrail & Stelvio pass, η σημερινή μέρα μάς βρήκε με μία γλυκιά κόπωση στο κορμί που δεν ήταν για πολλά... Δεν υπήρχε περίπτωση ωστόσο να μην κάνουμε έστω κάτι... Και η γειτονιά προσφέρεται ακόμα και για κάτι μικρό αλλά πανέμορφο... Το ότι εμπεριέχει και πάλι καλή ανάβαση δεν νομίζω να μας ζόρισε ιδιαίτερα είτε σωματικά είτε πνευματικά... Απλά, δεν ήμασταν για πολύωρο...
Στροφάρουμε τρυφερά στα ΒΔ του Bormio προκειμένου να ανέβουμε το διαμαντάκι της περιοχής... Cancano climb με κατάληξη στην ομώνυμη λίμνη στα 1.950μ υψόμετρο περνώντας από 20 φουρκέτες έως το ξεμύτισμα στους πύργους του βουνού, με το όνομα Torri di Fraele...
Η ημέρα φανταστική για μία ακόμα φορά και το σώμα ναι μεν δεν πονάει πουθενά, αλλά δεν έχει τόση ζωηράδα για τσαλίμια... Η ανάβαση είναι απόστασης 9χλμ με μέση κλίση στο 7% και 635μ σερί και αδιάκοπο climb...
Μόλις περνάμε τα πρώτα όμορφα χωριουδάκια μπαίνουμε στο κυρίως μενού με τις ατελείωτες φουρκέτες... Το πρώτο που μάς εντυπωσιάζει είναι οι ποδηλατικές ταμπέλες που αναγράφουν κλίσεις, χλμ κλπ... Το δεύτερο είναι ο πολύς κόσμος που πετάχτηκε είτε για τη βόλτα του είτε για την προπόνησή του... Δεν νομίζω να έχω ξαναδεί τόσο ποδήλατο στο δρόμο για όσες ημέρες είμαστε σε αυτό το απίθανο μέρος...
Ανεβαίνουμε, ανεβαίνουμε και εκεί είναι που λίγο πριν ξεκορφίσουμε μπαίνουμε και σε δύο βραχώδεις γκαλαρίες που καταλήγουν στο Torri di Fraele... Το σημείο είναι φοβερό καθώς από κάτω βλέπεις τις ατελείωτες γυριστές και τα φιδάκια που σχηματίζονται στο δρόμο από τα γκρουπάκια των ποδηλατών που είτε ανεβαίνουν είτε κατεβαίνουν...
Συνεχίζουμε για τη λίμνη και εκεί αρχίζουν οι Α, Β και Γ Χαιρετισμοί... Αυτή η γαλήνη που αποπνέει το υδάτινο στοιχείο δεν έχει ανταγωνιστή... ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ!!!
Καταλήγουμε στο καφέ στα 1.950μ και εκεί αράζουμε βασιλικά χαζεύοντας τον κόσμο και κοσμάκη που έρχεται και φεύγει... Κούρσες, ΜΤΒ, ebikes...ένας χαμός... Μόνο ένα κλαρκ θα μπορούσε να μάς σηκώσει από εκείνη την καρέκλα...
ΗΜΕΡΑ 7η
Από λίμνη σε λίμνη...από passo σε passo...
H τελευταία μας βόλτα έμελλε να ξεκινήσει από μία παραμυθένια, μικρή πόλη, που είναι και ένα από τα λίγα ευρωπαϊκά εδάφη που είναι εκτός ενωσιακού, τελωνειακού εδάφους... Ο λόγος για το πανέμορφο Livigno, στα 1.800μ υψόμετρο... Μία φανταστική τοποθεσία, ιδανικό ορμητήριο για επαγγελματίες κάθε αθλήματος για προπόνηση σε μεγάλο υψόμετρο...
Πράσινο, ποταμάκια, επιβλητικές βουνοκορφές, μία απίστευτη λίμνη, ποδηλατόδρομοι, τάξη, οργάνωση, καλαισθησία και...1,30€ η βενζίνη.
Αφού χαζέψαμε ήδη με την είσοδο στην πόλη ξεκινάμε για μία βόλτα πήγαινε-έλα με προορισμό το κοσμοπολίτικο Saint Moritz (CH) και την ομώνυμη λίμνη του. Καιρός...ναι...απίστευτα καλός. Είμαστε πλέον στις 21 Ιουνίου 2023 και έχουμε ήδη απολαύσει 9 ημέρες ηλιοφάνειας και τέλειων θερμοκρασιών.
Η πρώτη μας ανάβαση ήταν έως το passo Forcola. Μία ανάβαση, θα έλεγα σπαστική, καθώς ήταν τραβερσαριστή σε δύο τμήματα σχηματίζοντας ένα Γ...Ούτε φουρκέτες ούτε εκπλήξεις. Από την βάση της ανάβασης μπορούσες να δεις το passo. Όχι πάντα και τόσο καλό αυτό για το μυαλό... Το ότι είχε και μία κατεβασιά αέρα -όχι κάτι τραγικό- θα μπορούσε να σπάσει κάποιου το μυαλό, αν δεν ήταν και στην καλύτερη πνευματική κατάσταση.
Ξεκορφίζουμε με τα πολλά και για μία ακόμα φορά διασχίζουμε τα σύνορα με την Ελβετία. Μένει λίγο ακόμα για το passo Bernina, το οποίο είναι σε μια ανοιχτωσιά όπου χαζεύεις την ομώνυμη κορυφή, την υψηλότερη των Ανατολικών Άλπεων. Πιο εντυπωσιακός δε, ο παγετώνας που σχηματίζονταν στην πλαγιά του βουνού.
Δίχως καθυστερήσεις ξεκινάμε την κατάβαση προς το Saint Moritz, όπου με μεγάλη μου έκπληξη έπιασα το άτι να έχει πιάσει ταχύτητα ρεκόρ -για μένα-, φτάνοντας τα 86χλμ/ώρα δίχως καν να χτυπιέμαι στο πετάλι -πόσο να δώσει ένας compact άλλωστε...
Μπαίνουμε στο Saint Moritz, το οποίο ναι μεν ήταν καλαίσθητο, οργανωμένο, καθαρό κλπ, αλλά ένιωθα σαν να κλαίμε τον μακαρίτη. Όλα καλά και χρυσά, αλλά αυτή η έλλειψη πάθους, τρέλας, γέλιου ήταν τόσο, μα τόσο, διακριτή στην ατμόσφαιρα. Τι θα έλεγε άλλωστε ένας Βαλκάνιος για την καρδιά της Κεντρικής Ευρώπης?
Αφού φτάσαμε στο όριο να πουλήσουμε ένα κτήμα για ένα καφεδάκι και ένα σνακ ξεκινάμε για την επιστροφή... Παρότι έχω πολλά να θυμάμαι από όλη την εκδρομή, από εκείνο το μέρος δεν έχω συγκρατήσει σχεδόν τίποτα...
Ξεκινάμε την ανάβαση προς το Bernina pass, από την άλλη μεριά, πλέον... Ήπια και στρωτή ανάβαση. Ξεκορφίζουμε και κάπου εκεί ξεκινούν κάτι τρομακτικές ριπές αέρα, οι οποίες αν μάς έβρισκαν εν κινήσει -και με αυτούς τους τροχούς- ίσως να φτάναμε στο Livigno πετώντας.
Πέφτουμε ξανά προς το σύνορο και κάπου εκεί πάμε για το passo Forcola από τη νότια μεριά, η οποία ήταν αρκετά ζωηρή (3χλμ στο ~8%)... Ξεκορφίζουμε και αρχίζει μία πολύ γρήγορη κατάβαση στις δύο τραβέρσες που ανεβήκαμε το πρωί...
Με το που πατάς Ιταλία, μαζί με την ηλιοφάνεια, νιώθεις ότι επιστρέφει το πάθος και το χαμόγελο στην ατμόσφαιρα. Μπαίνουμε στην πόλη και συνεχίζουμε πιο πέρα, ώστε να απολαύσουμε και την λίμνη της, μια υπέροχη λίμνη σε έναν φανταστικό δρόμο...
Αυτή η εικόνα θα είναι και η τελευταία μας από αυτή την εκδρομή, όντες στο ποδήλατο...
Το φοβερό στατιστικό της ημέρας είναι πως για αυτά τα 105χλμ της βόλτας μας, το χαμηλότερο υψόμετρο που πατήσαμε ήταν τα...1.715μ...ίσα με το υψηλότερο ασφάλτινο σημείο που μπορεί κάποιος να πατήσει στον...Όλυμπο...
Το Αντίο...
Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο σημείο της επιστροφής προς την ...πραγματικότητα... Μία εκδρομή που ήθελε ο Θεός να πάνε όλα τέλεια. Τέλειος καιρός για όλες τις ημέρες, μηδέν αβαρίες, υπέροχες διαδρομές με τη δυσκολία που αρμόζει σε βουνά σαν αυτά...
Ο καθένας πήρε αυτό που ήθελε... Για μένα προσωπικά, άγγιξε το τέλειο ως εμπειρία, απολαμβάνοντας κάθε διαδρομή... Όσον αφορά στην οργάνωση και τις διαδρομές όλα πήγαν όπως περίμενα και ίσως και ακόμα καλύτερα...
Μετά από αυτή την πρώτη αλλά γεμάτη εμπειρία θα ήθελα να θίξω κάποια θέματα ως ταπεινή συμβουλή για όσους σκέφτονται να το επιχειρήσουν:
- Αναμφίβολα είναι μία εμπειρία την οποία αξίζει να την ζήσει κάθε ποδηλάτης. Το κόστος μπορεί να μοιάζει υψηλό, αλλά αν αναλογιστούμε τι χρήματα έχουν δαπανηθεί σε εξοπλισμούς, ρουχισμούς κοκ ή πόσο κοστίζουν διακοπές 8-10 ημερών ακόμα και στη χώρα μας, τότε ίσως θα πρέπει να το ξανασκεφτεί κάποιος... Η επένδυση στην εμπειρία είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου... Μου είναι αδιανόητο να ακυρώνει κάποιος την ιδέα αυτή λόγω κόστους, όταν πριν λίγο μπορεί να έχει δώσει τα μισά λεφτά για...ζάντες...
- Μετακίνηση με σκληρή βαλίτσα και το δικό σου, αγαπημένο ποδήλατο: αν είσαι άτομο που σκέφτεσαι να ταξιδέψεις πάνω από 3 φορές στο εξωτερικό, τότε ναι, η χρήση σκληρής βαλίτσας συμφέρει οικονομικά. ΩΣΤΟΣΟ, ο όγκος της είναι τέτοιος που η χρήση ταξί είναι απαγορευτική. Μόνο με mini bus ή βανάκι θα μπορείς να εξυπηρετηθείς. Επίσης, θα πρέπει να το έχεις καλά με τα περί συναρμολόγησης μιας και θα πρέπει να "σπάσεις" κάποια μέρη του ποδηλάτου για να το τοποθετήσεις στη βαλίτσα.
- Δυσκολία οργάνωσης: Δεν είναι λίγοι οι ποδηλάτες του εξωτερικού που επιλέγουν τους tour guides για να τρέξουν κάποια περιοχή είτε με μεμονωμένες διαδρομές είτε με πολυήμερα tours. Το κόστος φυσικά πάει αλλού. Αυτό που κάναμε εμείς, αν το κάναμε μέσω tour guide το κόστος θα πήγαινε στο Θεό, όπως μού είχε επισημάνει και ο Βασίλης από την παρέα, που τα έχει ψάξει καλά αυτά...Το αυτοσχέδιο έχει πάντα τη δική του ομορφιά. Αυτή της ελευθερίας, της μη πίεσης, της προετοιμασίας κοκ... Είναι πάρα πολύ εύκολο να το οργανώσεις μόνο σου. Με την εξής σειρά ψάχνεις για: Διάστημα διακοπών αναλόγως πτήσεων από το μέρος σου προς Bergamo, διαμονή, ενοικίαση ΙΧ, ενοικίαση ποδηλάτων, διαδρομές (χαράξεις, ορμητήρια, μετακινήσεις, ασφαλείς σταθμεύσεις ΙΧ) και κυρίως το πώς θα τις "απλώσεις" στις ημέρες σου αναλογιζόμενος χρόνους αποκατάστασης.
- Ο νο1 παράγοντας που μπορεί να απογειώσει την εμπειρία σε επίπεδο φανταστικό ή να την κάνει σούπα κανονική είναι η επιλογή παρέας. Η παρέα που θα επιλέξει να το ζήσει αυτό θα πρέπει πέρα από τα ίδια, ή έστω παρεμφερή, Θέλω να έχει και ίδια, ή έστω κοντινή, δυναμική στο πετάλι. Η δυσκολία των διαδρομών (χλμ ή υψομετρικά), η κλιμάκωση των διαδρομών στα back to back, οι στάσεις κοκ είναι θέματα που άπαξ και η παρέα δεν τα βρει, τότε εύκολα μπορεί να καταλήξει σε μοναχική εμπειρία ή ακόμα χειρότερα σε πεδίο παρεξηγήσεων ή και χειρότερα. Και όλοι ξέρουμε πως ομορφιά που δεν μοιράζεται, δεν έχει αξία...όχι τόσο ολοκληρωτική τέλος πάντων... Το να κάνεις άλλωστε τέτοια προετοιμασία και έξοδα, για να καταλήξει να έχει αρνητικές πινελιές ή μιζέριες, γίνεται σαφές πως είναι το απόλυτα απευκταίο. Πρέπει η χημεία της παρέας να είναι τέτοια ώστε να κουμπώνει όχι μόνο για τις ποδηλατικές ώρες, αλλά και όλες αυτές τις ώρες του πριν και του μετά, για τόσες μάλιστα ημέρες...Δεν είναι κάτι αμελητέο αυτό... Είναι αλλιώς να ξέρεις κάποιον από τον χρόνο που έχετε μοιραστεί σε ένα καφέ ή ένα brevet και άλλο να ζήσεις μαζί του για 7-10 ημέρες...
- Ποδηλατική προετοιμασία/ετοιμότητα: Η παρέα που θα τρέξει ένα τέτοιο σερί διαδρομών με δυνατά υψομετρικά για κάθε ημέρα είναι σαφές πως θα πρέπει να είναι δουλεμένη ΗΔΗ. Το να ακολουθήσει κάποιος από υπέρμετρο ενθουσιασμό, ενώ δεν είναι ποδηλατικά έτοιμος, είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα καταλήξει να χαλάσει τη διαδρομή των άλλων είτε λόγω καθυστερήσεων είτε λόγω υπερβολικού σπασίματος του ρυθμού -άρα και του μυαλού και της διάθεσης... Μόνο η επιλογή ηλεκτρικού ποδηλάτου θα έσωζε έξυπνα κάτι τέτοιο... Εμείς, ως προετοιμασία είχαμε την εντατικοποίηση των βολτών με υψομετρικά που ούτως ή άλλως πάντα κάναμε. Σωματικά, μάς βγήκε πάρα πολύ καλά, δίχως βέβαια να κάνουμε υπερβολικά πράγματα όσον αφορά τις διαδρομές έχοντας μόνο 2 από τις 7 που ήταν πολύ απαιτητικές με 100χλμ και 3000+μ υψομετρικά...
Και κάπου εδώ να ευχαριστήσω τη δική μου -τότε- παρέα, που συνετέλεσε ώστε να πραγματοποιηθεί ένα προσωπικό μου όνειρο...
Τον Γιάννη Μαυρουδή, το φιλαράκι μου από το Λιτόχωρο, τον Σωτήρη Καρανίκα από τη Λάρισα και τον γιατρό μας, τον Βασίλη Γκιώση από την Ηράκλεια Σερρών...
Συντάκτης
Spais