Ταξίδι στο Όνειρο...Κεφάλαιο 3ο Swiss Masterpiece
Και φτάνει μία από τις ημέρες που περιμέναμε τόσο πολύ... Ταξίδι στις Ελβετικές Άλπεις... Μία κυκλική διαδρομή που διασχίζει 3 passa πάνω από τα 2.000μ υψόμετρο και που είχε ψηφιστεί ως "The most beautiful 100km loop of Europe"...
Φροντίσαμε να αγοράσουμε την βινιέτα μας (40€ για έκαστο όχημα) και ξεκινήσαμε για το Airolo το οποίο απείχε μόλις 1,5 ώρα από το Como. Δυστυχώς κάποια σοβαρά έργα στη λίμνη του Como μάς ανάγκασαν να πάμε από εναλλακτική διαδρομή και αυτό μάς κόστισε σε χρόνο άφιξης ξεκινώντας αργά την ποδηλατάδα μας...
Το μόνο θετικό της επιλογής του Airolo ήταν η απόσταση από το Como. Το χειρότερο αυτής της επιλογής ήταν πως η πιο δύσκολη από τις 3 αναβάσεις που είχαμε να ανέβουμε (Nufenen Pass), θα μάς έβρισκε στο τέλος κάτι που δεν ήταν και το πιο ιδανικό... Ιδανική θα φάνταζε η μετάβαση στο Hospental, αλλά λόγω της καθυστέρησης που είχαμε, μείναμε στο αρχικό μας στάδιο...
Ημέρα 2η:
Swiss Masterpiece
Καιρός ξανά εξαιρετικός, όπως είχαμε δει και με τις τελευταίες προγνώσεις. Μπορεί να είναι Ιούνιος, αλλά η καλοκαιρία δεν είναι δεδομένη. Αν και οι Άλπεις μπορούν να έχουν τον δικό τους Θεό και να αλλάξουν όλα σε ένα 5λεπτο...
Ξεφορτώνουμε τα ποδήλατα, ετοιμαζόμαστε προσεκτικά ώστε να μην ξεχάσουμε τίποτα και σκεφτόμαστε για τελευταία φορά τα περί ένδυσης ... Το θέμα ντύσιμο δεν είναι αμελητέο αφενός γιατί είναι πρώτη φορά για όλους μας που θα ανέβουμε ποδηλατικά σε τέτοια υψόμετρα , αφετέρου γιατί μπορεί σε μία γύρα να βιώσουμε όλων των ειδών τα φαινόμενα... Φορτωμένοι όλοι με τα LaPassione jerseys είχαμε μία καλή εγγύηση μιας και πρόκειται για μαγικό ύφασμα πασπαρτού...το από κάτω δεν είναι τόσο θέμα...
Το ταξίδι στις Ελβετικές Άλπεις είναι εδώ...
Η διαδρομή έχει ως χαμηλότερο υψόμετρο, αυτό στο Airolo, τα 1.156μ... Αρκετά χλμ, μάς βρίσκουν πάνω από τα 2.000μ υψόμετρο, τα οποία θα τα ανεβοκατέβουμε 3 φορές όσες και τα passa που είναι να διασχίσουμε...
Αποτελείται από 3 ξερές αναβάσεις:
- Gotthard Pass (2.106μ): 12χλμ με 7,4% μέση κλίση... Η διάσημη Tremola...τα πιο διάσημα παβέ σε δρόμο με ατελείωτες, εντυπωσιακές φουρκέτες...
- Furka Pass (2.436μ): 12χλμ με 7,4% μέση κλίση... Το 4ο υψηλότερο Passo της Ελβετίας... Πολυφωτογραφισμένη ανάβαση με το γνωστό ξενοδοχείο Belvedere... Ο δρόμος στον οποίο είχε γυριστεί η ταινία James Bond, Goldfinger...
- Nufenen Pass (2.477μ): 13χλμ με 8,6% μέση κλίση... Το 2ο υψηλότερο passo της Ελβετίας... Πραγματική πρόκληση...εντυπωσιακή αλλά και πολύ απαιτητική ανάβαση. Το μεγάλο υψόμετρο, την κάνει ακόμα πιο πρόκληση... Το ότι θα ήταν η τρίτη μας ανάβαση, την έκανε κανονικό διαλογισμό...
Gotthard Pass...
Το θαύμα της μηχανικής του 19ου αιώνα... Η βασική οδική αρτηρία που μπαίνει μέσα στο βουνό, επέτρεψε ο παλιός δρόμος της Tremola να είναι στη διάθεσή μας, δίχως κίνηση από ΙΧ... Μόνο κάποιοι μερακλήδες μηχανοκίνητοι επέλεξαν να ανέβουν από τα παβέ της Tremola...
Από την αρχή η ανάβαση έδειξε τις διαθέσεις της, αλλά όσα έβλεπες γύρω σου σε άφηναν απλά άναυδο...Και ακόμα δεν είχαμε μπει στο κυρίως μενού...
Μπαίνοντας στο παβέ, το οποίο ήταν για 7 χλμ, αρχίζουν και οι συνεχείς φουρκέτες μέχρι να φτάσεις στο Passo... Παβέ καλοσχηματισμένο που δεν κούρασε καθόλου. Η διαδρομή σχεδιάστηκε έτσι ωστόσο, ώστε να μην είχαμε το παβέ ως κατάβαση, αλλά ως ανάβαση...
Δίπλα μας να μοστράρουν αρκετά super cars, θυμίζοντάς μας πού βρισκόμαστε. Όλοι οι καλοί χωράνε, με σεβασμό και αλληλοκατανόηση... Η μηχανική των φουρκετών ήταν εντυπωσιακή... Όλα σε τάξη...
Όντες φρέσκοι, η πρώτη ανάβαση βγήκε αγόγγυστα... Σύντομο στοπ στο Passo όπου κόσμος και κοσμάκης απολάμβανε την καλοκαιρία... Κάπου εκεί μία Γερμανίδα ulta ποδηλάτης ήρθε και μού έπιασε κουβέντα...ευτυχώς που δεν πρόλαβα να πάρω Hot dog και να με πιάσει επί το έργον... Κρατήσαμε επίπεδο. :)
Furka Pass
Αφού κατεβήκαμε στο Hospental από το Gotthard pass με ολίγον τρόμο λόγω του πολύ αέρα σε συνδυασμό με τα ψηλά προφίλ των τροχών μας, βρεθήκαμε στο μεταξύ των 2 πρώτων αναβάσεων, όπου απλά ρολάραμε... Εκεί ήταν που συναντήθηκε ο χαμός από super cars, μιας και ήταν αρκετοί εκείνοι που ήταν να ανέβουν τη διάσημη ανάβαση...
Στο Realp σταματήσαμε για τροφοδοσία σε κάτι που έμοιαζε με καλύβα του Μπαρμπά Θωμά, όπου οι τιμές του ήταν ωστόσο επιπέδου Κολωνάκι και βάλε... Η τρύπα στον τοίχο για τουαλέτα θα μού μείνει αξέχαστη... Ευτυχώς δεν κρύβονταν κάτι από πίσω... :) Έτοιμοι για τη δεύτερη ανάβαση της ημέρας, αντικρύζοντας μερικά ύποπτα συννεφάκια στον ορίζοντα...
Η ανάβαση ήθελε υπομονή και σύνεση... Στρωτό ρυθμό και διαχείριση... Πλέον βρισκόμαστε μέσα στο λεγόμενο Ευρωπαϊκό χάσμα, όπου είναι το σημείο που τα νερά στα βόρεια αυτού χύνονται στη Βόρεια Θάλασσα ενώ τα νερά νότια αυτού, στη Μεσόγειο...
Αφού περάσαμε το σημείο όπου έχει στηθεί μία απλή αλλά καλαίσθητη ταμπέλα που θυμίζει το πέρασμα του κινηματογραφικού James Bond από το σημείο, συνεχίζουμε για τα ψηλά... Κάπου εκεί, ο καιρός σφίγγει όπως και οι κλίσεις... Η φάση είναι οργιαστική. Μαυρίλα και χιονόνερο από το πουθενά. Προσωπικά, ομολογώ πως φτιάχτηκα τρελά και αυτό βγήκε και στα πόδια... ΑΠΟΛΑΥΣΗ...
Φτάνουμε στο passo, όπου δεν ήταν για πολλή αναμονή και στάση λόγω του κρύου και αποφασίζουμε να σταματήσουμε λίγο πιο κάτω, στο ξενοδοχείο Belvedere...
Από την άλλη μεριά του Passo ο καιρός ήταν διαφορετικός και ηλιόλουστος. Στάση στο διάσημο σημείο, λοιπόν, και κάπου εκεί γεμίζω το παγούρι από τον παγετώνα από όπου πηγάζει ο Ροδανός ποταμός. Το θέμα νερού δεν ήταν εύκολο, μιας και στην Ελβετία πηγές υπάρχουν μόνο σε σημεία όπου είναι ελεγμένα.
Κατεβαίνουμε, γεμάτοι χαρά στο Obergoms, που είναι η βάση για την τελευταία, σκληρή ανάβαση και αποφασίζουμε να γευματίσουμε ελαφρά. Οι υπολογισμοί ξεκινούν και διαπιστώνω πως είναι πολύ πιθανό να προλάβουμε τσίμα τσίμα το φως της ημέρας ως τον τερματισμό...
Nufenen Pass
Αφού πήραμε τις ανάσες μας, τσουγκρίσαμε τις μπυρίτσες μας και γεμίσαμε τρυφερά το ντεπόζιτο πήραμε μπρος για το κτήνος της ημέρας...
Βολτάρουμε μέσα στο γραφικό Obergoms, στα ξύλινα σπιτάκια και νιώθω ότι είμαι σε σκηνικό western... Ρολάρουμε ήρεμα στο πλάι του Ροδανού και αφού τον διασχίζουμε μέσα από ένα στεγασμένο γεφύρι μπαίνουμε απευθείας στο...μανίκι...
Ήθελα να πιστεύω πως οι περίεργες κλίσεις θα είναι στην αρχή ώσπου να πιάσουμε το κατάλληλο υψόμετρο και μετά θα μαλακώσει η κατάσταση... Αμ, δε... Η ανάβαση πανέμορφη μεν, σκληρή δε... Ήταν λίγες οι φορές που έβλεπες μονοψήφια κλίση στο κοντέρ...
Ωστόσο ήμασταν καλά και όσο ανεβαίναμε τόσο άλλαζε το σκηνικό μιας και πιάναμε διαφορετικές μεριές του βουνού... Ανεβαίναμε, ανεβαίναμε και τα πόδια ήταν σαν να κάνεις συνέχεια βαριά καθίσματα...
Μικρές ανασυγκροτήσεις στην πορεία και συνέχεια... Τρομερή ανάβαση με τρομερό σκηνικό... Το κακό ήταν πως δεν φαίνονταν πουθενά το ξεμύτισμα ώστε να έχεις έναν ψυχολογικό μπούσουλα... Όσο ανεβαίναμε πάλι για τα άνω των 2.000μ η κατάσταση ζόριζε... Προσωπικά, πέρασα και μία φάση αναγούλας και όλη μου η ενέργεια ήταν στο να την τιθασεύσω... Στα ψηλά η καρδιά δεν ανεβάζει παλμούς ούτε με αίτηση...στο ρελαντί πας...
Αυτό που θυμάμαι είναι το πόσο καλά ανέβαινε ο Σωτήρης... Εγώ μπήκα σε φάση ενδοσκόπησης και με τη βοήθεια του όλου σκηνικού ήμουν σε άλλη φάση εντελώς... Διαλογισμός...
Με τα πολλά, καταφέρνουμε να ξεκορφίσουμε όλοι και είμαστε σε φάση δειλινού... Κάτι που σημαίνει ότι μάλλον θα μας βρει νύχτα ο τερματισμός όπως επίσης και πως θα δαγκώσουμε ό,τι δαγκώνεται από την ψύχρα...
Τα φώτα που είχαμε μπροστά ήταν απλά για να μας βλέπουν οι απέναντι και όχι για να βλέπουμε εμείς τον δρόμο... Εκεί είναι που ήρθε ο Ελβετός μηχανικός στο νου μας, να μας λέει "Κατεβείτε άφοβα...τον δρόμο σάς τον έχω χαλί"... Και κάπως έτσι αφού διασχίσαμε το δεύτερο υψηλότερο Passo της Ελβετίας, κατηφορίσαμε με μπρίο... Εγώ με τον Σωτήρη ζωηρά και ο Βασίλης με τον Γιάννη πιο safe...
Κατάβαση στις Άλπεις, νύχτα...τρέλα... Η κατάβαση μάς ρίχνει κατευθείαν στα αυτοκίνητα και πέρα από τη θέρμη που είχαμε όλοι μέσα μας από αυτή την τρελή βολτάρα, το σώμα ήταν σε φάση κομπρεσέρ από το κρύο που πήρε... Όταν σταματάς, τα νιώθεις όλα...
Τι ανάβαση...13χλμ προσευχή... Για να δώσω μία τάξη μεγέθους, η ανάβαση αυτή όσον αφορά στις κλίσεις και το ανάγλυφο ήταν τύπου Μπάρος από τη Θεσσαλική πλευρά, με 50% παραπάνω χλμ, όμως... Enough said...
Αναμφίβολα, είναι μία 100άρα διαδρομή που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ...ένα μικρό παρασημάκι... Διαδρομές που αξίζουν να τις δώσεις χρόνο...Να μην τις πάρεις με το κεφάλι κάτω...
Παρότι είναι μία επική γύρα, όπου αντικρύζεις πολύ διαφορετικά πράγματα από αυτά που έχεις συνηθίσει -όσα βουνά και αν έχεις ανέβει- ούτε αυτή μπορεί να ξεπεράσει την πιο επική βόλτα που μπορεί να κάνει κάποιος στη χώρα μας από άποψη ποδηλατικής δυσκολίας...
Τα ελληνικά βουνά είναι μέγα σχολείο... Αν ανεβαίνεις Τζουμέρκα, Νότιες Πίνδους, Ολύμπους και Κισσάβους τότε κανένα βουνό του εξωτερικού δεν μπορεί να σε λυγίσει... Αυτό είναι το δικό μου απόσταγμα...
Συντάκτης
Spais