Ταξίδι στο Όνειρο...Κεφάλαιο 5ο... Ο έρωτας ο μεγάλος
Ξεκούραστη άφιξη στο Bormio μετά από 2 ώρες άνετης οδήγησης και έτοιμοι για να πάμε στο δεύτερο κατάλυμα που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες 6 ημέρες... Το ξενοδοχείο ξεπέρασε κάθε προσδοκία σε όλα τα επίπεδα. Η επιλογή του Baita dei Pini ήταν λίρα 100... Με κόστος στα 50€/άτομο ανά ημέρα (τιμές 2023), για τετράκλινο με δύο ξεχωριστά δωμάτια και 2 μπάνια, πρωινό φανταστικό και υπερπλήρες με ομορφιά απίθανη -φουλ ξύλο- και με θέα την χιονοδρομική πίστα του Bormio... Κλου το ότι είχε ειδικό, φυλασσόμενο γκαράζ αποκλειστικά για ποδήλατα... Μπήκαμε μέσα και υπολόγισα περί τα 70.000€ σε κούρσες...
Το Bormio γενικά είναι φανταστικό ποδηλατικό ορμητήριο καθώς βρίσκεται στο μέσο κορυφαίων αναβάσεων. Βγαίνεις από την πόρτα και είσαι κατευθείαν στη διαδρομή σου, δίχως αδιάφορα χλμ... Επίσης τα λουτρά της πόλης είναι εκεί να σε χαλαρώσουν δίχως αύριο... Επιλογές για φαγητό πολλές, όπως επίσης και φοβερά ποδηλατικά καταστήματα είτε για ενοικίαση ποδηλάτων (η TREK κάνει πάταγο εδώ) είτε για γενικότερο ποδηλατικό εξοπλισμό.
Το πρώτο σοκ όταν βρεθήκαμε έξω από το ξενοδοχείο, με τις βαλίτσες ακόμα στο χέρι, ήταν η παρέλαση ποδηλατών... Σόλο ποδηλάτες, γκρουπέτα, άντρες, γυναίκες, ομάδες, χομπίστες...πανηγύρι...ποδηλάτες από εδώ...ποδηλάτες από εκεί...λες και "έτρεχε" κάποια διοργάνωση, αλλά όχι...ήταν απλά μία τυπική, ιταλική ημέρα στο βουνό... Το κοινό σημείο όλων ήταν το στυλ...Όλοι στεγνοί, με εμφανίσεις μοντέλου και κούρσες σοβαρής αξίας...
Το Bormio το περπατάς με τα πόδια...τα ΙΧ έμειναν σβηστά σχεδόν για όλες τις ημέρες... Μία εξοικείωση με τα Δημόσια Μέσα Μεταφοράς θα μπορούσε να κατεβάσει εξαιρετικά το όλο κόστος μετακίνησης, αλλά θα προσέθετε κόπο και ίσως μία ανασφάλεια σχετικά με τους χρόνους της επιστροφής μας σε Como και Bergamo... Συνεπώς, πήγαμε στη λύση που θα μας έλυνε τα χέρια και θα είχαμε και το ελεύθερο να μεταβούμε οπουδήποτε, όπως και έγινε την τελευταία ποδηλατική μας ημέρα...
Σουλάτσο, φαγητάκι καλό στο γραφικό κέντρο και ξεκούραση μεγατόνων με ύπνο στα 1.200μ υψόμετρο... Φανταστική εμπειρία...Άλλος ύπνος...
Ημέρα 4η
Gavia Pass...ο μεγάλος έρωτας
Ξυπνάμε σαν πεταλουδίτσες, τρώμε πρωινό λες και θα πηγαίναμε για brevet, βγάζουμε τα άλογα απο το γκαράζ και είμαστε μέσα στην τρέλα και την καλή διάθεση για να απολαύσουμε μία ανάβαση ορόσημο, το Gavia Pass από τη βόρεια μεριά -που είναι πιο φιλική συγκριτικά με τη νότια... Καιρός τέλειος για άλλη μια φορά με έναν ήλιο να φωτίζει την ήδη γεμάτη ψυχούλα μας... Κανείς δεν ήξερε τι μάς περιμένει...
Η βόρεια ανάβαση έως το Gavia pass είναι απόστασης 24χλμ αλλά δεν είναι τόσο δύσκολη όσο ακούγεται... Τα πρώτα 11χλμ είναι πολύ ήπια ανάβαση μέσα σε κοιλάδα έως τη Santa Caterina, η οποία είναι στη βάση του κυρίως μενού της ανάβασης... Από εκεί και πέρα, σε περιμένουν 13χλμ τα οποία δεν είναι ούτε χαλαρά αλλά ούτε και σκότωμα... Το δυνατό σημείο ήταν στα τελευταία χλμ πριν να αρχίσει να αχνοφαίνεται το Passo... Θυμάμαι, κάπου στο 1,5χλμ πριν το τέλος που είχε μέση κλίση στο 11,6%...
Το τρελό υψόμετρο ήταν μια φοβερή εμπειρία, ενώ η θέα των τόσο πολλών και επιβλητικών βουνοκορφών σε έκαναν να καταλαβαίνεις πόσο μικρός είσαι σε αυτό το σύμπαν... Ένα μάθημα ενδοσκοπικό για τα υπέρμετρα Εγώ... Προορισμός μας, λοιπόν, το δεύτερο υψηλότερο passo της Ιταλίας, στα 2.650μ. Εκατόν ογδόντα μέτρα παραπάνω από το υψηλότερο Passo που περάσαμε στη βόλτα στις Ελβετικές Άλπεις...
Αφού φτάσαμε λοιπόν πολύ εύκολα στη Santa Caterina ολοκληρώνοντας το πέρασμα στην κοιλάδα, απολαύσαμε καφεδάκι σένιο σε ένα ωραίο σημείο πάνω στο δρόμο. Ξεκινάμε και αμέσως περνάμε κάτω από μία πλατφόρμα όπου σηματοδοτεί την έναρξη της κύριας ανάβασης. Το πώς πλασάρεται ποδηλατικά το μέρος δεν λέγεται.
Η ανάβαση γίνεται όπως πρέπει... Σφιχτή ανά σημεία με αρκετές φουρκέτες. Χαρακτηριστικό ήταν το πόσο στενός ήταν ο δρόμος... Εύκολα θα μπορούσες να...αγκαλιάσεις κάποιον κατεβασιάρη που θα έχανε λίγο τη γραμμή του... Ήταν φοβερό πως δεν μας έτυχε κανένα ΙΧ -αν θυμάμαι καλά- ενώ ένα άλλο τυχερό μας ήταν πως το μόνο πρόβλημα που έμελλε να συναντήσουμε είχε επιδιορθωθεί. Μιλώ για το πολύ κακό οδόστρωμα στα ψηλά, το οποίο δεν είχαν περάσει πολλές ημέρες που το είχαν ασφαλτοστρώσει. Χαλί κανονικό... Ήθελε ο Θεός...
Ανεβαίνουμε, ανεβαίνουμε, ξεπερνάμε τα 2.000μ υψόμετρο και εκεί είναι που ζορίζει και η κλίση. Το αλπικό τοπίο στα καλύτερά του... Ως δια μαγείας, έπιασα τον εαυτό μου να μπαίνει σε μία πολύ βαθιά ενδοσκοπική κατάσταση. Σαν να μπήκε το βουνό μέσα μου και να συνομιλούσαμε σε μία αρχέγονη γλώσσα. Οι δυσκολίες, τα θέλω, τα όνειρα, τα εμπόδια, τα χαμόγελα, το σοβαρό χειρουργείο προ εξαμήνου, τα εσωτερικά κλάματα...σαν σε ταινία εμφανίστηκαν όλα μπροστά μου...
Μέσα σε μία κατάσταση μέθεξης, αντικρύζω τα μνημεία που ξέρω ότι είναι κοντά στο passo... "Κοντεύουμε, Στρατούλη"... Ξεκουμπώνω, αγναντεύω γύρω μου, βλέπω τους φίλους μου και ένα δυνατό αίσθημα ευγνωμοσύνης με τυλίγει σαν ζεστά χέρια μητέρας... Το ρίγος φτάνει έως τα ακροδάκτυλα. Ποια watt, ποια segments, ποιες ταχύτητες και ποιες κλίσεις. Εδώ ζήσαμε το απόλυτο ψυχικό ξεγύμνωμα...
Πέρα από τα δάκρυα χαράς που με γονάτισαν, θυμάμαι 4 άντρες να σχηματίζουν μια αγκαλιά και να δηλώνουν Παρών... Και όλα αυτά, με ένα ποδήλατο... Ας μου πει κάποιος πως δεν αξίζει να το ζήσεις...
Συνεχίζουμε και εκεί που λέμε πως τα είδαμε όλα, έρχεται το αποκορύφωμα... Μία παραμυθένια, παγωμένη λίμνη, με ένα φανταστικό άγαλμα του Εσταυρωμένου να το κοσμεί... Όλα τα αγνά συναισθήματα να σε κατακλύζουν. Ταπεινότητα -με την καλή έννοια-, σεμνότητα, δέος και συγκίνηση... Τι ζούμε, Θεέ...
Λίγο πιο πάνω, φτάνουμε επίσημα και στο passo...Εκεί στο αμιγώς ποδηλατικό καταφύγιο και τους εξωτερικούς πάγκους, οι οποίοι φιλοξενούν έναν σκασμό ποδηλάτες που ήρθαν είτε από τα βόρεια είτε από τα νότια... Μπορεί να ήταν και καμιά 50αριά άτομα... Ξαφνικά, ο πολύς κόσμος έφυγε και μείναμε λίγοι... Πώς να φύγεις από εδώ πάνω?
Κατεβήκαμε, φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ήμασταν και οι 4 με την ίδια αίσθηση τύπου: "Τι ζήσαμε ρε φίλε"?... Για εμένα είναι η πιο ωραία ανάβαση που έχω ανέβει και όχι τόσο από άποψη ομορφιάς, αλλά από αυτό που σου αποπνέει... Ίσως να έτυχε η ημέρα, ίσως επειδή ήταν η πρώτη φορά...δεν ξέρω... Συγκίνηση, σε πολύ μικρότερη κλίμακα, είχα βιώσει στον Μπάρο -τη δεύτερη φορά-, στην Ελλάδα μας. Αλλά αυτό το πράγμα δεν είχε προηγούμενο...
Ως project προτείνεται μια επική loop, που να συμπεριλαμβάνει και το Gavia pass αλλά και το passo Mortirolo είτε δεξιόστροφα είτε αριστερόστροφα για τους πιο διεστραμμένους (ανάβαση στο Mortirolo από την κλασική, σκληροπυρηνική μεριά από το Mazzo)... Μία πολύ δυνατή 100άρα...Για μυημένους... Κάποια μέρα, θα γίνει...
Συντάκτης
Spais