Ταξίδι στο Όνειρο...Κεφάλαιο 6ο... Στην κορυφή της Ελβετίας & Ιταλίας
Η ημέρα που περιμέναμε πώς και πώς... Το άγνωστο της δυσκολίας που θα συναντούσαμε μάς έφερε σε θέση να προετοιμαστούμε καλά την προηγούμενη ημέρα, να αφήσουμε το σώμα να ηρεμήσει αλλά ταυτόχρονα να τραφεί και καλά...
Μετά την επική loop στην Ελβετία, ήταν άλλη μία ημέρα ορόσημο της εκδρομής:
Η ανάβαση του θηριώδους Passo dello Stelvio... Το δεύτερο υψηλότερο passo της Ευρώπης, στα 2.758μ και φυσικά υψηλότερο passo της Ιταλίας... Το υψηλότερο passo της Ευρώπης βρίσκεται στις Γαλλικές Άλπεις, στο Col de L'Iseran για καμιά 10αριά μέτρα παραπάνω...
Μιας και είχαμε αφήσει μία ημέρα για τουρισμό και ανασύνταξη δυνάμεων -την ημέρα μάλιστα που ήταν η Stelvio day με τους δρόμους κλειστούς- σχεδιάστηκε μία loop ιδιαίτερα απαιτητική και αντρίκια με την οποία θα επιχειρούσαμε την σχετική ανάβαση με τον πιο ιδανικό -κατά εμέ- τρόπο, την επόμενη ημέρα...
Ημέρα 5η
Umbrail (2.503μ) & Stelvio Pass (2.758μ)
Umbrail Pass, 2.503μ
Μιας και το συναίσθημα όλο βγήκε κατά την ανάβαση στο Gavia Pass, εδώ θα μιλήσουμε αμιγώς ποδηλατικά. Η διαδρομή ήταν απλά εντυπωσιακή τόσο σε δυσκολία όσο και σε...θέαμα...
Από τα 1.225μ του Bormio ξεκινάμε απευθείας ανάβαση, η οποία καταλήγει στο Passo dello Stelvio υπό ιδανικές καιρικές συνθήκες... Ανάβαση ξερή για 21χλμ και 40 φουρκέτες... Εμείς ωστόσο θα παρακάμψουμε και στο 18ο χλμ της ανάβασης θα καταλήξουμε στο Umbrail Pass, στα 2.503μ το οποίο είναι το υψηλότερο passo της Ελβετίας. Ναι, είναι passo-σύνορο...
Όντες ξεκούραστοι και με ψυχολογία στο Θεό, ρουφήξαμε κάθε στιγμή από αυτή την ανάβαση. Κόσμος και κοσμάκης στην πορεία μας, όλοι μαζί αρμονικά. Πολλοί ποδηλάτες -παρότι η προηγούμενη ημέρα ήταν η Stelvio day- και αρκετοί μηχανοκίνητοι. Αυτά που βλέπεις γύρω σου, σε τέτοια υψόμετρα είναι εικόνες που μένουν μέσα σου ανεξίτηλες. Επιβλητικές κορφές, τρεχούμενα νερά και καταρράκτες από τα χιόνια που λιώνουν, οδόστρωμα χαλί, μικρές και ωραίες γκαλαρίες...
Φτάνοντας στη διασταύρωση για το Umbrail Pass αντικρύζουμε πιο πάνω το passo Bασιλιά να μάς κλείνει το ματάκι και να μάς λέει "Ελάτε πουλάκια μου και από εδώ"... Αυτά τα 3χλμ που υπολείπονταν για να ανέβει κάποιος έως το Stelvio pass από τα νότια ήταν ωδή στον πόνο. Έχοντας ήδη αρκετά ζωηρά 18χλμ θα καλούνταν να πεταλάρει αυτά τα τελευταία 3χλμ με μέση κλίση 9,6%... Ευτυχώς εμείς αυτά τα χλμ θα τα κατεβαίναμε κατά την επιστροφή μας... :)
Πλέον πεταλάρουμε στην Ελβετία και απολαμβάνουμε μία κατάβαση σκέτο ποίημα...Δρόμος βεντούζα, στροφές τεχνικές, κλίσεις πολύ απότομες. Η κατάσταση του οδοστρώματος, σε τέτοια υψόμετρα, με τόσο χιόνι σχεδόν όλο το χρόνο είναι τόσο, μα τόσο εντυπωσιακή. Λες και έχουν...σφουγγαρίσει... Γιατί να είναι τόσο δύσκολο για εμάς κάτι τέτοιο? Η απάντηση γνωστή σε όλους μας...
Καταλήγουμε στο πρώτο ελβετικό χωριό, στη Santa Maria και συνεχίζουμε την πορεία μας περνώντας μετά από λίγα χλμ ξανά στην Ιταλία. Απολαμβάνουμε πλέον ελαφρές κατωφέρειες ή ευθείες κυκλώνοντας το βουνό και στροφάροντας τα πόδια για να ξεμπετώσουν από την πρώτη μας μακρά ανάβαση ... Μπαίνουμε στην περιοχή του Prato και η καρδούλα χτυπά ζωηρά... Από εδώ ξεκινά η κλασική ανάβαση του Βασιλιά...
Passo dello Stelvio...ο Βασιλιάς (2.758μ)
Στο Prato κάνουμε τη στάση μας έχοντας στα πόδια ~55χλμ και 1.310μ υψομετρικά -το σύνολο των οποίων τα κάναμε στα πρώτα 18χλμ. Παίρνουμε το χρόνο μας, μιας και ποτέ δεν είχαμε καούρα βιασύνης στις εξορμήσεις μας.
Αφού γεμίσαμε το ντεπόζιτο, ξεκινάμε για την ίσως πιο celebrity ανάβαση της Ευρώπης: την ανάβαση για το Passo dello Stelvio από το Prato με τις 48(!!!) φουρκέτες...
Πρόκειται για ένα αδυσώπητο κτήνος όπου κάνεις ένα τρελό climb 1.852μ σε 24, μόλις, χλμ και με μία μέση κλίση στο 7,5%... Η μέση κλίση και η πραγματική αίσθηση έχουν μία κάποια διαφορά ωστόσο... Αφενός λόγω του ότι στα πρώτα 11χλμ η κατάσταση είναι μεν πολύ διαχειρίσιμη όσον αφορά στις κλίσεις αλλά τα τελευταία 13χλμ σού σκάνε με 8,6% μέση κλίση -θυμίζοντας κατά πολύ την ανάβαση του Nufenen Pass- και αφετέρου γιατί τα υψόμετρα είναι άλλα και οι ανάσες διαφορετικές...
Στην αρχή ανεβαίνουμε σχετικά τρυφερά πλάι στο ποτάμι, το οποίο ωστόσο έβγαζε μία ανυπόφορη υγρασία... Τα πρώτα χλμ φεύγουν με αμυντικό ρυθμό, μιας και το βουνό απαιτούσε σεβασμό...
Φτάνουμε στο Trafoi και εδώ είναι που μπαίνουμε στο κυρίως πιάτο με τις ατελείωτες φουρκέτες και τις αδυσώπητες κλίσεις... Έχουμε ήδη 11χλμ στα πόδια μας και 700μ και θέλουμε άλλα 13χλμ για ~1.150μ (!!!)...
Σε κάθε φουρκέτα υπήρχε ταμπέλα που έγραφε τον αριθμό των φουρκετών που υπολείπονται ως το passo... Aξέχαστες θα μού μείνουν οι φουρκέτες 33-34 όπου στο ενδιάμεσο χτύπησε ένα μεγαλοπρεπές 17%... Τα πόδια δεν τα άφηνες ούτε για δευτερόλεπτο...Εργατιά...24χλμ πετάλι ασταμάτητο και σφιχτό...
Το ότι ανεβαίνεις, ανεβαίνεις και το βουνό μπροστά σου στέκεται πελώριο και ατελείωτο είναι ικανό να σού κόψει τα πόδια. Επιστρατεύεις όλη σου την εμπειρία και όλο σου το είναι για να μπορέσεις να το διαχειριστείς. Για εμάς του χομπίστες είναι τεράστια πρόκληση. Είναι σαφές πως κασέτες κάτω των 30 δοντιών θα ήταν ιδιαίτερα γενναίες... Το ότι καβαλούσα ποδήλατο με 32άρα κασέτα ήταν μεν πρωτόγνωρο -ανέκαθεν ήμουν με 25άρα και από το 2023 με 28άρα- αλλά τόσο ευπρόσδεκτο...
Η θέα όσο ανεβαίνεις σού κόβει την ανάσα. Το μεγάλο υψόμετρο, επίσης. Η παρέα είναι ωστόσο έμπειρη και δουλεμένη και τα πάει μια χαρά... Υπομονή και ψυχραιμία...
Το σημείο που βλέπεις τις φουρκέτες να ξετυλίγονται πάνω από το κεφάλι σου είναι εντυπωσιακό. Το αντίστοιχο σημείο που βλέπεις όλες αυτές τις φουρκέτες από κάτω σου είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό...
Αξέχαστη θα μείνει η φουρκέτα με την ταμπέλα με το νο1. Τελική πορεία προς το passo. Κτίρια, κόσμος και μυρωδιές από βρώμικο που με μπούσταραν περισσότερο από το οτιδήποτε. :)
Συγκεντρωνόμαστε όλη η παρέα και είμαστε μέσα στην χαρά και την περηφάνεια. Τα καταφέραμε...Είμαστε εδώ και είμαστε πολύ καλά... Τι βολτάρα... Τι ανάβαση...
Βλέπω φίλους που τρέχουν την ανάβαση σε virtual προπονήσεις. Ανάθεμα και αν πλησιάζει στο πώς τη νιώθεις στην πραγματικότητα...
Τρώμε το εορταστικό βρώμικο, κοιταζόμαστε με ευγνωμοσύνη για αυτό που ζούμε και ξεκινάμε μία κατάβαση μακρά και απολαυστική για τη βάση μας στο Bormio...
Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε μία ακόμα επική loop με δύο αναβάσεις σκέτη τρέλα... 18+24χλμ ξερών αναβάσεων που δεν σου έδιναν πόδια ούτε για δευτερόλεπτο... Στα υψηλότερα passa της Ελβετίας και της Ιταλίας σε μία βόλτα...
Παρατίθεται η παρακάτω φωτογραφία που αναλύει την διακύμανση των κλίσεων. Πάνω από 10% είχαμε για 7,5χλμ (!!!)... Ως τάξη μεγέθους να αναφέρω πως το brevet του Καρπενησίου που θεωρείται από τα πιο δύσκολα 200άρια είχε για αυτά τα 200χλμ 4χλμ με κλίσεις πάνω από 10%, ενώ η διπλή ανάβαση του Μπάρου, 5χλμ.
Φυσικά, τη δυσκολία της πιο epic βόλτας που μπορεί να γίνει στη χώρα μας σε σχεδόν 100χλμ δεν μπορεί να την ξεπεράσει -ούτε κατά διάνοια- ούτε καν ΑΥΤΗ η γύρα... Τα 15,5χλμ (!!!) με κλίσεις άνω του 10% της διπλής γύρας του Μπάρου από το Ανήλιο Μετσόβου, δύσκολα μπορεί να την ξεπεράσει άλλη 100άρα... Διπλάσια ντούρα χλμ, από τη γύρα σε αυτά τα passa... Τρέλα!!!
Για αυτό πάντα θα λέω: τα βουνά της Ελλάδας είναι μέγα σχολείο...
