Το TOP 5 των brevet που έχω τρέξει vol.1

Brevet Ζαγορίου (Μεγάλο Πάπιγκο) 2021 

                          Καλοκαίρι 2021 και οι συνήθεις ύποπτοι, BLE, διοργάνωσαν ένα φανταστικό brevet 200km σε μία από τις πιο φανταστικές γωνιές της χώρας, αυτή της Ηπείρου και, συγκεκριμένα, των Ιωαννίνων... 

             Τα υψομετρικά ήταν πολλά για τα κυβικά μου (4.400μ) καθώς είχε περάσει μόλις ένας χρόνος από την επάνοδό μου στα ποδηλατικά μετά από 8 έτη πλήρους αποχής... Ωστόσο, η χάραξη της διαδρομής ήταν τόσο ενδιαφέρουσα που ήταν αδύνατο να αφήσω αυτή την ευκαιρία να περάσει άπραγη. Διαδρομή ορισμός της τουριστικής ποδηλασίας... 

         Έχοντας ως ορμητήριο το κουκλίστικο Πάπιγκο ήταν ήδη λόγος να οργανωθεί εκδρομή... Όσον αφορά τη διαδρομή, αφορούσε ουσιαστικά τον Γύρο της Τύμφης περνώντας από κάθε γνωστό χωριό της περιοχής (Αρίστη, Τσεπέλοβο, Καπέσοβο, Σταμνέλι, Ηλιοχώρι, Παλιοσέλι, Κόνιτσα)... Ποταμοί όμορφοι, γεφύρια αμέτρητα και περίτεχνα, άγρια φύση... Γαρνιτούρα, οι μικρές αναβάσεις σε χωριά στα δυτικά του νομού... 

          Η διοργάνωση κατάφερε να συγκεντρώσει αρκετούς ποδηλάτες, αναλογιζόμενοι το μακρινό του προορισμού, αλλά και τη δυσκολία της διαδρομής. 

          Δικό μου ποδηλατικό αποκούμπι ήταν ο Αντώνης Τολιόπουλος, ο οποίος τον ίδιο χρόνο είχε ουσιαστικά ξεκινήσει την ποδηλασία...τρομερός...είχαμε ήδη κάνει μαζί -συνοδεύοντας εμένα και τον Σωτήρη Καρανίκα από Λάρισα- την πιο δύσκολη και επική βόλτα που έχω κάνει έως σήμερα: τη γύρα στον Μπάρο από το Μέτσοβο όπου ανεβήκαμε αρκετά πάνω από 4.000μ υψομετρικά σε 115 μόλις χλμ (!!!)... 

       Ξεκινάμε όλοι ευδιάθετοι γνωρίζοντας ότι θα χαζέψουμε από την ομορφιά στη συνέχεια... Οι πρώτες αναβάσεις στην Αρίστη και έπειτα πήγαιναν με ιδιαίτερα έντονο ρυθμό που σίγουρα δεν ήταν και το ιδανικότερο για μία τέτοια διαδρομή. Η ζέστη ήταν έντονη και ευτυχώς οι πόνοι στη μέση που είχα τις τελευταίες ημέρες είχαν κοπάσει... 

       Ο Αντώνης, όντας τότε εντελώς άπειρος, ήθελε χαλινάρι προκειμένου να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό, αλλά και την περίσσια δύναμή του. Συνεχίζαμε παρεούλα περνώντας από πανέμορφα πετρόκτιστα χωριά και αφήνοντας πίσω τη μία ανάβαση μετά την άλλη... Ήταν τεράστια έκπληξη το ότι παρότι υπάρχαν πολλές πηγές ως κατασκευές, δεν υπήρχε νερό. Αυτό ήταν κάτι που ήταν κοντά στο να κοστίσει στη συνέχεια... 

        Τα ανατολικά της Τύμφης ήταν κούκλα και ιδιαίτερα ανήλια. Ήρθε η ώρα να "πέσουμε" στον Αώο. Η κατάβαση ήταν απότομη, κάτι που αναμένονταν φυσικά και για την αντίστοιχη ανάβαση απέναντι, για να μπούμε πλέον στην αγκαλιά του Σμόλικα. 

           Ξεκινάμε την ανάβαση για το Παλιοσέλι πλέον...η ζέστη είχε φτάσει στο επίπεδο του ανυπόφορου. Το νερό στο παγούρι ήταν πολύ χαμηλά και οι κλίσεις ήταν δυνατές... Σκιά  ούτε για αστείο. Αρχίζω να νιώθω πως είμαι στα όρια της θερμοπληξίας... Κεφάλι κάτω και πεταλάκι πεταλάκι... 6χλμ σφιχτά... Στο πρώτο σπίτι που θα έβλεπα θα έκανα, αναμφίβολα, ντου για νερό... Τίποτα, νάδα, ζερό... 

           Φτάνουμε στο Παλιοσέλι...αντικρύζω μία ταβέρνα, την Ταβέρνα του Μήτσου -ο Θεός να μου παίρνει βατ, να στα δίνει σε χρόνια, πασά μου. Στάση sos... Νερά, κόλες, σουβλάκια θάνατος και μία ξαφνική, σφοδρή καταιγίδα να περνάει από μπροστά μας... "Έλα Παναγιά μου", σκέφτηκα... Οι πιο γρήγοροι που είχαν φτάσει ήδη στην Κόνιτσα ανέβαζαν βιντεάκια με τρελή χαλαζοκαταιγίδα και αέρηδες... 

             Η ατμόσφαιρα δρόσισε ιδιαίτερα...Σκεφτήκαμε πως ήμασταν τυχεροί, πως την γλιτώσαμε... "Καλά, μην φάτε...έχει γλαρόσουπα", σκέφτηκε κάποιος από εκεί ψηλά...  

             Αφού αναστήθηκα από τη στάση στον Μητσάρα ξεκινάμε με όρεξη για το επόμενο κοντρόλ μας που ήταν στο ξεκόρφισμα της πορείας μας στα 1.300μ. Φτάνουμε όμορφα και ωραία και έπειτα ξεκινά κατάβαση μακρά και δυνατή έως την Κόνιτσα... 

            Και εκεί ήταν που δεύτερη καταιγίδα έπεσε στο κεφάλι μας... Ξαφνικά παθαίνω λάστιχο και μένω, ενώ ο Αντώνης χάνονταν στον ορίζοντα... Η βροχή όλο και δυνάμωνε και έκατσα σε ένα εκκλησάκι δρόμου που υπήρχε εκεί κοντά. Σημείο για να γλιτώσεις από τη βροχή, πουθενά... Ο κρύος αέρας και το πολύ νερό πάγωνε όλο μου το είναι αλλά και την επιλογή μου να μην κουβαλήσω ούτε δείγμα από πανωφόρι -κλασικά... Η δουλειά με το λάστιχο γίνεται και ξεκινώ την κατάβαση πατώντας δυνατά, προκειμένου να ζεσταθώ αλλά και για να τελειώσει το μαρτύριο μια ώρα αρχίτερα... 

           Μπορεί να έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε, αλλά ακόμα θυμάμαι τα σαγόνια μου να πηγαίνουν σαν του Pacman... Φτάνω στα όρια της υποθερμίας... Αλλά, συνεχίζουμε... 

           Χαμηλά στην Κόνιτσα, ο Αντώνης περίμενε ανήσυχος σε μία στάση... Συνεχίζουμε παρεούλα και ακόμα θυμάμαι να πατάμε δίχως αύριο στην κατωφέρεια μετά την Κόνιτσα. Πατούσαμε τόσο που ούτε καν είδα το όμορφο γεφύρι που δεσπόζει στην περιοχή... Μόνη λύση για να ζεσταθεί το σύστημα ήταν η κίνηση, οπότε το τουριστικό μενταλιτέ μάς άφησε χρόνους... Πετάλι βαρύ και γρήγορο... 

           Φτάνουμε στο επόμενο κοντρόλ στη Βήσσανη και συνεχίζουμε με πολύ καλή ψυχολογία που τα έχουμε καταφέρει έως εκεί. Αυτό γιατί μάθαμε πως ήδη είχαν εγκαταλείψει αρκετά άτομα λόγω των τρελών καιρικών συνθηκών. 

          Φτάνουμε στο ιστορικό Καλπάκι και πάμε για την τελική πράξη του έργου: την ανάβαση έως την Αρίστη, το "πέσιμο" στον Βοϊδομάτη και τα τελευταία δυνατά χλμ στα ιδιαίτερα καγκέλια προς το Πάπιγκο. 

                     Η ανάβαση πηγαίνει αρκετά καλά, τα πόδια είναι ζωντανά και από ενέργεια είμαστε σούπερ. Αγγίζουμε ήδη τα 4.000μ υψομετρικά. Μετά το Μεσοβούνι ήρθε να δέσει το γλυκό με ένα απίστευτο κατόπι από τσοπανόσκυλα, που απέδειξαν απλά το τι είναι ικανό να κάνει το ανθρώπινο σώμα υπό συνθήκες αδρεναλίνης... Στο 180ο χλμ και το σπριντ που έκανα σε μία ανωφέρεια του 3% θα μου μείνει αξέχαστο...το αναθεματισμένο μέχρι να με αφήσει, είχα πετάξει συκωταριά και νεφρό στο οδόστρωμα... Ιδού τα δεδομένα από το Strava...  

            Τέλος καλό όλα καλά. Αφού περάσαμε και αυτό τι άλλο να συμβεί? Μετεωρίτης να πέσει? Φτάνουμε στην Αρίστη και κατεβαίνουμε στον κρυστάλλινο Βοϊδομάτη για την τελευταία, αλλά δυνατή ανάβαση προς το Μεγάλο Πάπιγκο και τον τερματισμό μας... 

            Φτάνοντας στον Βοϊδομάτη ήταν απλά αδύνατο να μην σταματήσουμε για να χαρούμε αυτή την ομορφιά του ποταμού και του αντίστοιχου γεφυριού... Δεν άντεξα και βούτηξα τα πόδια μέσα -δεν είναι να βουτήξεις κάτι περισσότερο- και ένιωσα να σβήνουν τόσο όμορφα... Σαν να σου ρουφά κάθε φλεγμονή... Μπορεί να μου τα χαλάρωνε για τη συνέχεια που έπονταν, αλλά πραγματικά δεν με ένοιαζε... 

         Φεύγουμε για τα καγκέλια... Ιδιαίτερα και όμορφα, ρόλαραν στρωτά...όλως περιέργως το τραβερσαριστό κομμάτι μετά τα καγκέλια μού φάνηκε πιο ζόρικο... Πάμε με ό,τι είχε μείνει... Η σημερινή Οδύσσεια πάει για ένδοξο τερματισμό: πόνοι στη μέση, τρελή ζέστη φτάνοντας στα όρια της θερμοπληξίας, αμέσως μετά τρελό κρύο με βροχή αγγίζοντας την υποθερμία, κατόπι από τσοπανόσκυλα, ανηφόρες ατελείωτες... Είμαστε εδώ... 

   Τερματισμός εντός χρόνου σε 12:35 συνολικά... Ένα μικρό παράσημο για εμένα... Φανταστική διαδρομή, ιδιαίτερα δύσκολη και με συνθήκες που την έκαναν κατόρθωμα σοβαρό... Αξέχαστη εμπειρία... 

     ΥΓ: Κλου της όλης φάσης ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον Νάκη, τον βετεράνο μπρεβετά της Έδεσσας... Αυτό τον υπέροχο άνθρωπο...