Το top 5 των brevet που έχω τρέξει vol. 2

               Έτος 2020...η χρονιά της ουσιαστικής επανόδου μετά από 8 χρόνια πλήρους απουσίας από την ποδηλασία... Η αίσθηση του να καβαλάς το ποδήλατο και να μην μπορείς να πας όπως πήγαινες το 2009-2011 όταν βρισκόσουν σε πολύ δυνατή κατάσταση είναι τόσο, μα τόσο, απογοητευτική... Αλλά η χαρά που σου δίνει αυτό το ρημάδι μόνο και μόνο που απολαμβάνεις αυτό το γλυκό αεράκι της ελευθερίας στο πρόσωπό σου, αρκεί για να συνεχίσεις να το δουλεύεις...

Το πείραμα της επανόδου στις μεγάλες αποστάσεις... 

        Το πρώτο τρίμηνο του 2020 με βρίσκει να ασχολούμαι αποκλειστικά με τη διατροφή και να χάνω 10 κιλά φτάνοντας στα 78. Τότε είναι που μπαίνει και το ποδήλατο στο πρόγραμμα, μιας και πιο πριν η σέλα διαμαρτύρονταν. :) 

        Από την αρχή του έτους έως τον Ιούλιο 2020 έχω κάνει συνολικά 1.000χλμ και 9.000μ υψομετρικά... Εύκολα αντιληπτό πως απλά βόλταρα στα χαμηλά... Βλέπω την λίστα των brevet και μού κάνει κλικ η Καστοριά... Ένα μέρος που στο μυαλό μου φάνταζε πως βρίσκεται στο υπερπέραν... Δεν είχα πάει ποτέ... 

        Μέσα στην τρέλα και τον ενθουσιασμό μου βάζω ένα προσωπικό στοίχημα: "Αν καταφέρεις να ανέβεις δίχως στοπ στα Πριόνια Ολύμπου, θα πας Καστοριά"... Εντελώς άσχετο το ένα με το άλλο, αλλά ήθελε ένα κίνητρο το μυαλό... Η ανάβαση στα Πριόνια φάνταζε εκείνη την περίοδο ως κάτι το μακρινό και δύσκολο. Η απόλυτη πρόκληση... Τελευταία φορά που πήγα να ανέβω ήταν το 2013 με 92 κιλά και εντελώς αδούλευτος -προφανώς- και στο 1/5 της διαδρομής, σώμα και πνεύμα ήθελαν επιστροφή στο σπίτι... 

       Πάω για την ανάβαση και όλο μου το είναι θέλει να φτάσει πάνω... Ακόμα θυμάμαι τη λαχτάρα που είχα... Φτάνω πάνω και μέσα μου χαίρομαι σαν παιδάκι... "Καστοριά, έρχομαι..."

       Έρχεται η ώρα... Άφιξη από την προηγούμενη ημέρα, όπως πάντα, και τότε ένας νέος έρωτας γεννιέται... Πέραν ότι η αίσθηση ότι η Καστοριά βρίσκεται στο υπερπέραν εξαϋλώθηκε -μιας και ήταν μόνο 1,5 ώρα μακριά από την Κατερίνη-, το όλο σκηνικό, η λίμνη, η γραφικότητα, ο ήλιος μού έκαναν το μυαλό σούπα... Κάπου εκεί μαθαίνω πως την αυριανή, στην εκκίνηση θα είναι ο παλιόφιλος από Φλώρινα, Σπύρος Καρατζούλης και τότε είναι που ανεβαίνω ακόμα πιο ψηλά...

          Το βράδυ δεν έκλεισα μάτι από τη λαχτάρα και την αγωνία...τι όμορφη ταλαιπώρια... Φτάνω στην εκκίνηση... Κόσμος και κοσμάκης... Από την παραλαβή των καρτών, τα ανταμώματα φίλων, τα αστεία, τα γέλια φτιάχτηκα πολύ... Μόνος μεταξύ αγνώστων, σαν το νήπιο πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο... 

         Έρχεται και ο Σπύρος και ψιλοξεψαρώνω... Αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα και έτοιμοι για το ταξίδι... 

      Στην αρχή είχε δημιουργηθεί ένα τεράστιο πελοτόν το οποίο όλως περιέργως δεν προσπερνούσε με τίποτα έναν ποδηλάτη... Μα ποιος είναι επιτέλους? Ήταν η celebrity της διοργάνωσης, γνωστή και δυνατή trail δρομέας... Σατανάδες... :) 

        Η διαδρομή ήταν παντελώς άγνωστη για εμένα, αλλά την είχα μελετήσει. Μπορεί το σώμα να είχε αλλάξει, αλλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν... Οι βασικές αναβάσεις της διαδρομής ήταν 2 και κάπως μακρές: στο Γράμμο από βόρεια και στο Βόιο από δυτικά... 

              Η ανάβαση στο Γράμμο βγαίνει στρωτά και όμορφα και όταν ξεκίνησε η κατάβαση προς το Σαραντάπορο άρχισαν οι τρελίτσες... Ο Σπύρος μού βάζει τα γυαλιά προσπερνώντας με από την εξωτερική σε μία δεξιά στροφή και τα πειράγματα πάνε και έρχονται... 

             Στάση πανέμορφη και δροσιστική στο Κεφαλόβρυσο με τον γνωστό καταρράκτη του και συνεχίζουμε ακάθεκτοι... 

                 Κατεβαίνουμε ως το Σαραντάπορο και τραβάμε πορεία προς την Πυρσόγιαννη... Είμαι πολύ μακριά από τα λημέρια μου και αυτά που βλέπω γύρω μου, απλά με χαζεύουν... Μία απίστευτη, σεληνιακού τύπου ομορφιά... 

                 Ξαφνικά βγαίνουμε από τον κεντρικό δρόμο και ανεβαίνουμε προς Πυρσόγιαννη... Καλό μανικάκι... Πετρόκτιστα τα πάντα, απίστευτα γραφικό... Στο τέλος δε, μπαίνουμε και σε παβέ μέσα στο χωριό και το ντουβαράκι έως τον καφενείο μάς κάνει να φλερτάρουμε με τουμπίτσα με κοινό... "Σφίξου Στρατούλη, μη γίνουμε ρεζίλι μπροστά σε τόσο κόσμο"... :) 

                Αράζουμε στο κοντόλ με τον Σπύρο και ρίχνουμε άγκυρα... Τρώμε, χαλαρώνουμε και τα λέμε... Κόσμος έρχεται, κόσμος φεύγει...εμείς τα δικά μας... Κάπου εκεί, η celebrity ψυχούλα...τσουπ...φτάνει για σφράγιση στην κάρτα της από τον φίλο -τότε άγνωστος σε εμένα- Φώτη Παπαγεωργίου και πιάνω πλάνο τρελό με ένα σατανικό χαμογελάκι του Σπύρου (Αλεξίαααααααα...χαχαχα)... 

                Σηκωνόμαστε λες και θα πάμε στην οικοδομή και αμέσως μπαίνουμε σε mood brevet... Επιστρέφουμε από την ίδια διαδρομή πλάι στον Σαραντάπορο με προορισμό το Επταχώρι και τη δεύτερη μεγάλη ανάβαση στο Βόιο προς τον Πεντάλοφο όπου θα μάς περίμενε το επόμενο κοντρόλ... 

              Διάθεση στο Θεό, σώμα πολύ καλά και απολαμβάνουμε τα πάντα γύρω μας... Κάπου εκεί ακόμα θυμάμαι τους ταύρους μέσα στο δρόμο πλάι στον Σαραντάπορο να με κοιτούν σαν ξερολούκουμο με τα κόκκινα που φορούσα -και καβάλαγα-... 

              Φτάνουμε στο όμορφο Επταχώρι, δροσιζόμαστε καλά μιας και η ζέστη δεν ήταν και λίγη και συνεχίζουμε σφιχτά στην ανάβαση... 

                      Η ανάβαση βγαίνει όμορφα και το τοπίο αποζημιώνει μέχρι το κόκκαλο... Μετά τη σφιχτή αρχή στο Επταχώρι τα πράγματα εξομαλύνονται και πάνε πιο ανθρώπινα, αλλά και αρκετά ανήλια στο κατάφυτο Βόιο... Κάπου εκεί συναντάμε και την Ασημίνα, η οποία έτρεχε το brevet ως αποκατάσταση μετά από ένα θηριώδες trail που είχε τρέξει τις προάλλες... Κάπου, εκεί απορούσα πού πάω εγώ ο Καραμήτρος... :) 

                   Ήταν εντυπωσιακό το ότι δεν σταματούσε σχεδόν καθόλου, ενώ στα κοντρόλ σφράγιζε και έφευγε... με το ρυθμό της πάντα στο πετάλι αλλά ασταμάτητη... Την ρωτάμε αν χρειάζεται κάτι και με ένα ευγενικό χαμόγελο έδειξε ότι είναι εντάξει... Συνεχίζουμε εμείς με τα δικά μας και μετά από κάμποση ώρα φτάνουμε στον Πεντάλοφο... Ένα ωραίο μαστοροχώρι του Βόιου με τα τόσο γλυπτά, με αυτό της Γυναίκας της Πίνδου να δεσπόζει... Σφράγιση κάρτας, στάση σε καφέ και άγκυρα νο2... :) 

                 Κάπου εκεί, σε αυτό το καφέ γίνεται και η πρώτη γνωριμία με μία θαυμάσια ψυχούλα, την πιο δοτική εθελόντρια ever, την Δημητρούλα από την Καστοριά... Ένα πρόσωπο που μας κέρδισε με την ευγένειά του... 

       Η συνέχεια μάς βρίσκει με κατάβαση και τα τελευταία χλμ χαρακτηρίζονταν από αλλεπάλληλα μικρά πάνω κάτω ή ευθείες... Φτάνω στο κλασσικό σημείο όπου το μυαλό αρχίζει να βαριέται και τότε μπαίνουμε στο mood "πατάω με ό,τι απέμεινε, να τελειώνει"... 

      Ο Σπύρος δυνατός και έμπειρος είχε απόθεμα δύναμης και ενέργειας και δεν θα ξεχάσω που στα τελευταία χλμ πριν τον τερματισμό το πηγαίναμε δίχως αύριο... Παρότι με "μάλωνε" για τον ξέφρενο ρυθμό, το πατούσε γερά και δεν έλεγε να κόψει ο σαρδανάπαλος... 

        Τερματίζουμε αρκετά πιο αργά από την κύρια μάζα των συμμετεχόντων λόγω των μπαμπάτσικων στάσεων, αλλά είμαστε ντίκα στις ενδορφίνες τόσο από τον τσίτα ρυθμό των τελευταίων 15χλμ (34χλμ/ώρα μέση ταχύτητα με αρκετά χλμ με ελαφρά κατωφέρεια) αλλά και από την χαρά της ολοκλήρωσης... Αναμφίβολα για εμένα ήταν μακράν η πιο μεγάλη απόσταση αλλά και υψομετρικά από αυτά που είχα κάνει κατά τη δεύτερη φάση ενασχόλησης με την ποδηλασία. 

                Και κάπως έτσι ξεκίνησε δειλά δειλά η ενασχόληση με τις πιο μεγάλες βόλτες και τα brevet, τα οποία είχα παρατήσει από το 2010 -όχι ότι ήμουν και φανατικός συμμετέχοντας τότε... Κάπως έτσι ξεκίνησε ο μόνιμος έρωτας με την Καστοριά, στα brevet της οποίας συμμετέχω ανελλιπώς από τότε... Διοργάνωση με δική της ταυτότητα, με ζωντάνια, τρελή φιλικότητα, πολλές πολλές συμμετοχές, πανέμορφες διαδρομές... Κάπως έτσι ξεκίνησαν φιλίες όμορφες και γνωριμίες ανεξίτηλες... 

              Πελοτόν με:

• Σπύρος Καρατζούλης

Συντάκτης
Spais