Το top 5 των brevet που έχω τρέξει  vol 3

                     Ήταν φθινόπωρο του 2020 και παίρνοντας τη γλύκα με τη συμμετοχή στο brevet της Καστοριάς λίγους μήνες πριν, βλέπω την ανακοίνωση του brevets.gr για τις διαδρομές του 2021...                                   Αρχίζω να βλέπω διαδρομές και να βάζω στο καλεντάρι αυτές που μού κάνουν κλικ... Βασικό κριτήριο είναι πάντα η χάραξη. Τοπία, σχεδιασμός και αποφυγή βαρετών -ή και επικίνδυνων- αχρείαστων αστικών χλμ είναι βασικά στοιχεία που με ελκύουν σε ένα brevet. Η ποιότητα πάντα με κερδίζει έναντι της ποσότητας. Δεν με νοιάζουν τα χλμ ή τα υψομετρικά, αρκεί να είναι όμορφα και ενδιαφέροντα από ποδηλατικής άποψης. Αν κολλήσει στη συνέχεια και ο παράγοντας Παρέα τότε το θέμα πιάνει τζακ ποτ... 

                     Από νωρίς, μού έκανε κλικ ένα νέο brevet σε τοποθεσία που δεν έχω ποτέ πεταλάρει αλλά που πάντα ήθελα. Brevet 200km Στα Βουνά του Σπερχειού... 

                       Δίχως καν να έχεις εικόνα των τοπίων, το να πεταλάρεις στο Βελούχι και τα Ανατολικά Άγραφα έχοντας τη δυνατότητα ορίζοντα σε Οίτη, Γκιώνα και Βαρδούσια νομίζω αρκεί από μόνο του για να ξεπεράσεις το υψηλό πακετάκι των υψομετρικών... Έως τη στιγμή που κύκλωσα αυτό το brevet στο καλεντάρι, η μόνη φορά που έκανα σχεδόν 3.000μ υψομετρικά ήταν στο brevet της Καστοριάς το 2020. 

                      Είναι αλήθεια πως το 2021 ήταν μία χρονιά που είχε από την αρχή του χρόνου φοβερές διαδρομές και πολύ βουνό. Εξορμήσεις και διήμερα σε διάφορα μέρη της Θεσσαλίας και της δυτικής Μακεδονίας. Το σκέλος της φυσικής κατάστασης είχε δουλευτεί αρκετά κάτι το οποίο δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά φυσικό επόμενο των όμορφων, τουριστικών εξορμήσεων και των τόσων υψομετρικών που κάναμε. 

                        Από τα γραφήματα είναι εμφανής η διαφορά όσον αφορά την ενασχόληση με την ποδηλασία. Και ο όγκος των χλμ και υψομετρικών αλλά και η συνέπεια είναι δεδομένα εξαιρετικά ενισχυμένα το 2021. Συνεπώς, το σώμα ήταν έτοιμο για τον Οκτώβρη του 2021 και για τη συμμετοχή σε αυτό το ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ brevet. 

Το απόλυτο σόλο...στην απόλυτη διαδρομή... 

                     Η απόφαση για τη συμμετοχή ήταν ειλημμένη. Αναχώρηση από την Κατερίνη από την προηγούμενη ημέρα μαζί με τον φιλαράκι μου, τον Καπετάνιο, ο οποίος ήρθε για παρεούλα. Ταξίδι υπό καταρρακτώδη βροχή... Δεν με πτόησε καθόλου... Το πίστευα...θα γίνει...τέλος... 

                     Πρωί στις 07:30 συγκεντρωνόμαστε στα Λουτρα Υπάτης. Παρόλο το δυσοίωνο των καιρικών συνθηκών την προηγούμενη, είχαν εμφανιστεί 25 ψυχές, αρκετές εκ των οποίων από τους πιο δυνατούς ultraδες που υπάρχουν στον τόπο: ο Δημήτρης Καλτσάς, ο Ορέστης Καπετανόπουλος, ο Κώστας Κρίκης, ο Ηλίας Θεοδώρου κα... Ακόμα θυμάμαι το πόσο μεγάλη λαχτάρα είχα... 

                     Το συγκεκριμένο brevet για εμένα είχε πρόσθετο στόχο... Γνωρίζοντας πως θα πρόκειται για ένα μοναχικό ταξίδι, παλεύοντας αποκλειστικά με τον δικό μου τρόπο και θέλω -ενίοτε αυτό είναι τόσο όμορφο και απελευθερωτικό- σκοπός μου ήταν όχι μόνο η απόλαυση του ταξιδιού και η επιτυχής ολοκλήρωση εντός χρόνου (13,5 ώρες, άρα έως τις 21:30 η ώρα) αλλά να το ολοκληρώσω πριν καν νυχτώσει (πριν τις 18:30 δηλαδή)... 

                  Για κάτι τέτοιο είναι αυτονόητο πως έγινε σοβαρή μελέτη και ανάλυση της διαδρομής και τότε ήταν που είχα συστηθεί με το Veloviewer που είναι ιδανικό για κάτι τέτοιο... Στάσεις, ρυθμός, χρόνος σε συγκεκριμένα checkpoints και αέρας χρόνου για κάθε στραβή... 

                   Ξεκινάμε με πολύ ωραία διάθεση να πλανάται στην ατμόσφαιρα από τους συμμετέχοντες και με τον καιρό να είναι ο αγαπημένος μου: μαυρίλα, αντάρα και καταθλιπτικούρα... 

                    Πιάνουμε την πορεία για την μακρά ανάβαση του Βελουχίου από ανατολικά έως τα ~1.500μ στη ράχη. Η ανάβαση είναι όμορφη, ήσυχη και με συνεχώς γλυκιά κλίση με τα 5-7% να είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά... Θυμάμαι πως είχα εκείνο τον καιρό ένα θεματάκι με τσίμπημα στο γόνατο και τα βαριά πατήματα δεν βοηθούσαν, όπως ούτε και η τρελή υγρασία... Έτσι πήγαινα μαλακά και αμυντικά...

                 Η ανάβαση όσο πήγαινες στα ψηλά ήταν απλά μαγεία... Περνώντας τα φιδάκια του Τυμφρηστού μπαίνεις σε άλλο τοπίο..Δυστυχώς η μυστικιστική αντάρα δεν σου επέτρεπε να δεις γύρω σου, παρά έως τα 50μ. Μουσική στο αυτί και πετάλι σε άλλη διάσταση... Ακούς σκυλιά, σκυλιά δεν βλέπεις... Εκκλησάκια να αχνοφαίνονται...Σκηνικό Stephen King... 

              Ήταν χαρακτηριστικό και εξαιρετικό στοιχείο της διαδρομής πως τα περισσότερα υψομετρικά τα μάζευες στο πρώτο μισό... Η συνέχεια ήθελε διαχείριση και μυαλό... 

               Κάπου εκεί συναντώ τον δυνατό και ιδιαίτερο Κώστα Κρίκη...συνεχίζει προς τη ράχη με πιο δυνατό ρυθμό και μένω στα δικά μου προσηλωμένος... Ξεκορφίζω στην γνωστή γκαλαρία του βουνού και αρχίζει κατάβαση... Η παγωμένη υγρασία στα ~1.500μ διαπερνούσε το κορμί σου λες και σου πέτανε πινέζες με αεροβόλο. Θυμάμαι μέσα στην ομίχλη να πιάνω 70χλμ/ώρα και την ίδια ώρα που το χαμογελάκι της αδρεναλίνης και του πάθους ζωγραφίζουν το πρόσωπό σου, αμέσως η στοχοπροσήλωση και η λογική σού λένε να καλμάρεις... 

               Ελαφρά ντυμένος όπως πάντα, ομολογώ πως την άκουσα στο κοντρόλ που έγινε πριν την Φουρνά... Μέχρι και οι πιο κατάλληλα ντυμένοι την είχαν ακούσει... Θυμάμαι τον Κώστα Κρέτση της διοργάνωσης, να ενδιαφέρεται και να προσφέρεται να με βοηθήσει δίνοντας ένα αδιάβροχο, ένα κάτι, αλλά ως φανατικός του δόγματος "όπως θα αρχίσεις, θα τελειώσεις" επέλεξα να μείνω πιστός σε αυτό... Άλλωστε αυτό είναι και το βασικό δόγμα των brevet: η αυτάρκεια... Χρεώνεσαι και πιστώνεσαι τις ίδιες σου τις επιλογές... Όπως και στη ζωή... Τραβάς το δρόμο σου λοιπόν και αφήνεις πίσω τις εύκολες λύσεις... 

                Η συνέχεια με βρίσκει να πεταλάρω μαζί με τον Δημήτρη Καλτσά, έναν από τους κορυφαίους ultraδες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Ήταν μεγάλη η χαρά μου που μπορούσα να κάνω πετάλι παρεούλα του. Μαζί διασχίσαμε το ομορφότερο κομμάτι της διαδρομής. Το ελατόδασος της Φουρνάς, το πιο πλούσιο της χώρας... Ρυθμός ωραίος και δυνατός. Στη θέση Ταρζάν, σταματώ για τροφοδοσία, νερό και ανάσα. Ο Δημήτρης δεν παίζεται στον ρυθμό και έπρεπε να μείνω στα δικά μου standards. Τοπίο μαγευτικό...Γαλήνιο και με μία αντάρα θρίλερ... 

                               Όσο απολάμβανα το τοπίο στον Ταρζάν, κοιτώ την φωτό με τις χειρόγραφες σημειώσεις μου και διαπιστώνω πως είμαι ήδη 30 λεπτά πιο μπροστά από τους υπολογισμούς μου σε συνολικό χρόνο... Αυτό μού δίνει απίστευτη αυτοπεποίθηση για τη μοναχική συνέχεια... Μέχρι και τα πονάκια στο γόνατο εξαφανίστηκαν...

                               Αρχίζω να κατεβαίνω προς το ν. Καρδίτσας, Ρεντίνα και το επόμενο κοντρόλ στην Ανάβρα. Τα πόδια έχουν γεμίσει από τις μεγάλες αναβάσεις και ό,τι ανηφορικό κομμάτι προκύπτει στο ενδιάμεσο της πορείας φεύγει πετώντας... 

                               Νέα τοπία, απίστευτη ομορφιά, καρδούλα να πεταρίζει και πόδια να δίνουν δύναμη δίχως τελειωμό... Μπαίνω στην φανταστική περιοχή της λίμνης Σμοκόβου. Είναι γνωστό πως κόβω φλέβα με τις λίμνες... Το τοπίο με την ομίχλη μπορεί να έκοβε το κάδρο, αλλά είχε αυτή την άγρια ομορφιά που πραγματικά δεν μπορείς να μην την απολαύσεις... 

                   Κατεβαίνουμε τα φιδάκια έως το φράγμα, ανεβαίνουμε μετά για λίγο και μετά βουρ κατηφόρα με πετάλι προς το κοντρόλ στην Ανάβρα... 

                    Υποδοχή θερμή από τα παιδιά του κοντρόλ, ελαφρύ φαγητάκι και σύντομα στη σέλα για τη συνέχεια... Πάμε πολύ καλά από χρόνο και νιώθω πολύ δυνατά... 

                     Μόνος σε άγνωστους δρόμους, πεταλάρω δίχως τελειωμό...ταξιδεύει το μυαλό με τη μουσικούλα και αυτό οδηγεί τα πόδια. Θυμάμαι οι ευθείες να πηγαίνουν με ρυθμό βόλτας στη γειτονιά μου σταθερά πάνω από 30-32 χλμ/ώρα, δίχως να ζορίζομαι...κάπου εκεί στο πουθενά, συναντώ τον Ορέστη Καπετανόπουλο... Έναν γνήσιο ταξιδευτή... Κάθομαι μαζί του μιας και ο ρυθμός μας είχε εναρμονιστεί και ρωτούσα για τα διάφορα φοβερά που έχει ταξιδέψει σε εσωτερικό και εξωτερικό. Τι παλικάρι... 

                Κάπου εκει ξεκορφίζουμε σε ένα από τα συνεχή πάνω κάτω και ενώ ο Ορέστης σταματάει για να ντυθεί για μια πιο μακρά κατάβαση, εγώ συνεχίζω και παρτάρω κατεβαίνοντας... Ο ρυθμός μου συνεχίζει δυνατός...πλέον αφού περνώ κάποια χωριά αρχίζω να βλέπω την Οίτη στον ορίζοντα... Ο προορισμός μου... Εκεί είναι που θα ανέβουμε στη Μονή Αγάθωνος για να κατέβουμε στη συνέχεια στην Υπάτη και τον τερματισμό στα Λουτρά... 

             Φτάνω στη βάση της τελικής ανάβασης στη γέφυρα της Μπίστριτσας (Γοργοπόταμου). Αράζω λίγο στην πηγή και τρώω ό,τι είχε μείνει στο jersey... Εκείνη τη στιγμή περνάει ο Ορέστης και καλπάζει προς την ανάβαση προς Μονή Αγάθωνος... 

            Ξεκινώ και εγώ και τραβώ τον ανήφορο... Παρότι η ανάβαση είναι γλυκιά μεταξύ 5-7% τα πόδια έχουν τραβήξει ήδη πολλά και είναι ήδη με πάνω από 3.200μ υψομετρικά και 180χλμ με ρυθμό ιδιαίτερα σφιχτό και 95% σόλο... Μυαλό ψύχραιμο και υπομονή... Κάπου εκεί, κλασικά, με παίρνουν στο κατόπι δύο παλιόσκυλα... Ήταν ό,τι πρέπει για να ανεβάσω καρδιά και να γεμίσουν τα πόδια αδρεναλίνη για τη συνέχεια. :) 

                   Η ανάβαση αυτή η τελευταία είναι από αυτές που σε ανδρώνουν... Που έρχεται στα πόδια σου τη στιγμή που έχεις περάσει τόσα και που πλέον απλά αναμένεις να τελειώσεις... Ψάχνεις μέσα σου να δώσεις αυτό το κάτι παραπάνω για να ανέβεις και άλλο... Με τα πολλά φτάνω έως πάνω στη Μονή και ακούω φωνές επιδοκιμασίας...τρελή φάση...η τόνωση που μού έδωσε όλο αυτό ήταν ασύλληπτη. Ήταν τα παιδιά του κοντρόλ στη Μονή...πάρτυ τρελό...

         Ο Ορέστης εκεί, περιμένει και πάμε μαζί έως τον τερματισμό...ανεβαίνουμε λίγο ακόμα αλλά πλέον δεν νιώθεις ανάβαση. Πέφτουμε προς την μαρτυρική Υπάτη και αντί να πάμε περιφερειακά του χωριού που τα πράγματα είναι πιο ήπια, βουτάμε στο κέντρο του χωριού όπου έχει μία γούβα που πέφτεις λίγο και μετά έχει περίπου 200-250μ ντουβάρι... Βγαίνει λεβέντικα και πέφτουμε έπειτα προς το γνωστό τανκ και καταρράκτη του χωριού, θυμίζοντας τι έχει τραβήξει ΚΑΙ αυτός ο τόπος από τη γερμανική θηριωδία... Μνημεία παντού...

                        Η κατάβαση μετά την Υπάτη είναι σκέτη πίστα MotoGp...χαρακτηριστικά θυμάμαι ένα τρελό S σε ένα όμορφο τοπίο το οποίο ήταν παιδική χαρά... Περνάμε και το τελευταίο χωριό και φτάνουμε μαζί με τον Ορέστη στα Λουτρά όπου κόσμος ανέμενε στο καφέ Αργώ... Φωνές και χειροκροτήματα και το φιλαράκι μου ο Καπετάνιος με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά... 

                      Ολοκλήρωση σε 09:35 ώρες (17:35, σχεδόν μία ώρα πριν τον στόχο μου) με πολύ ήλιο ακόμα... Στόχος επετεύχθη με ιδιαίτερα τρελό τρόπο. Με ρυθμό δυνατό, σόλο και γράφοντας έως σήμερα το υψηλότερο Relative Effort που έχω κάνει έως σήμερα (791)... Και όλα αυτά δίχως να νιώθω ρετάλι ή έτοιμος για ευθανασία... Ψυχολογία στο Θεό και απόλαυση μίας διαδρομής ποίημα... 

                      Πόσο χάρηκα που είχα δίκιο όταν πίστευα από την ανακοίνωση του brevet ένα χρόνο πριν πως θα πρόκειται για το κρυφό διαμάντι της χρονιάς... Ε, όντως ήταν... Όσοι δεν το έχετε επιχειρήσει, να το κάνετε οπωσδήποτε... 

                      Αναμφίβολα, επρόκειτο για την πιο όμορφη διαδρομή που είχα κάνει έως τότε (Οκτώβριος 2023, τη δεύτερη φορά) και σίγουρα με τον πιο δυνατό ρυθμό που έχω τρέξει σε brevet... 08 ώρες και 18 λεπτά με γενναίο πετάλι... 

                       Το ίδιο brevet το έτρεξα και τον Οκτώβριο του 2023, έχοντας περάσει εκείνη τη χρονιά διάφορα θεματάκια υγείας και βγάζοντας τη διαδρομή με διαφορετικό τρόπο: με ωραία παρέα, με πιο ανθρώπινο ρυθμό και με πολύ καλύτερο καιρό και διαύγεια... Ακολουθούν εικόνες της διαδρομής που χαρίζουν τη μαγεία του ανοικτού ορίζοντα... 

                       Γνωρίζοντας πως η διαδρομή θα τρέξει και τον Οκτώβριο 2025 είναι αυτονόητο πως τη συστήνω σε κάθε φίλο κουρσά να πάει να την τρέξει... ΕΜΠΕΙΡΙΑ...

Συντάκτης
Spais