Το top 5 των brevet που έχω τρέξει vol 4
Έχοντας ξεκάθαρα στο μυαλό μου ποιο είναι το κορυφαίο brevet που έχω τρέξει -έως την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες- και που θα περιγραφεί στην επόμενη και τελευταία ενότητα, οι σκέψεις για το ποιο από τα brevet που έχω στο νου θα χωρέσουν στην τέταρτη αυτή ενότητα ήταν λίγο διλημματικές...
Από τη μία, είχα μία διοργάνωση τύπου brevet του φίλου, Σπύρου Καρατζούλη, το EpicRide 200km, το οποίο έχει πολύπλευρη σημαντικότητα μέσα μου, κυρίως συναισθηματικά... Έμελλε να είναι η τελευταία φορά -ίσως για πάντα- που θα μοιραζόμασταν αυτά τα πλούσια χαμόγελα ως παρέα και αυτό δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σε εκείνη τη μέρα στα τέλη του Ιούνη...
Από την άλλη, είχα το ποδηλατικό ορόσημο για εμένα, της επιτυχούς ολοκλήρωσης της σειράς SuperRandonneur για το 2024, τρέχοντας τις αποστάσεις των 200, 300, 400 και 600km, μέσα σε ένα μήνα μάλιστα (μέσα Απριλίου με μέσα Μαΐου)... Κάθε brevet αυτής της σειράς είχε τη δυσκολία και την ομορφιά του...
Παρακάμπτοντας λίγο τον ίδιο τον τίτλο της ενότητας, προτιμάται η περιγραφή της SuperRandonneur σειράς και όχι μόνο ενός brevet, ξεχωρίζοντας αυτά που πραγματικά ήταν διαμάντια ως χάραξη...
Το EpicRide 200km, θα παραμείνει μέσα μου για το λόγο του...αυτόν τον προσωπικό λόγο, με την ευχή κάπως, κάπου, κάποτε ένα μικρό δείγμα αυτών των χαμόγελων να επιστρέψει στα χείλη όλης της παρέας...
Στο κατώφλι των Ultra αποστάσεων...
Ήταν Μάρτης του 2023 που μία βόλτα κοντά σε μια παρέα υπέροχων ποδηλατών, που θα έτρεχαν την SR Πήλιο-Όσσα ήταν η αφορμή ένας κρυφός μου πόθος -αν και μακριά από το μυαλό μου, έως τότε, για εκτέλεση- να αρχίζει να μετουσιώνεται σε σοβαρή σκέψη να μπω στη διαδικασία να τρέξω brevet παραπάνω από 200χλμ και μάλιστα όλη τη σειρά.
Έως τότε ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου η αίσθηση ακόμα και στα 200άρια, κάπου εκεί στα 170χλμ να με πιάνει μία τάση απλά να τρέξω να τελειώσω το brevet με όση δύναμη είχε μείνει. Έχοντας αυτό στο νου, ο κρυφός μου πόθος να τρέξω περισσότερα χλμ, έτρωγε άκυρο καθώς σκεφτόμουν πως "Αν αρχίζω να βαριέμαι στα 170χλμ πώς να πάω να τρέξω μεγαλύτερα από τα 200χλμ brevet"...
Kάπου εκεί, οι ατελείωτες συζητήσεις επί του θέματος με το καλό μου φιλαράκι και δυνατό ποδηλάτη ultra αποστάσεων, Σταύρο Χριστοφόρου, οι κρυφές μου ματιές σε κάτι απίστευτες γύρες που έκαναν τύποι σαν τον Δημήτρη Καλτσά (Θεσσαλονίκη), Σάκη Παπαντώνη (Έδεσσα), Χρήστο Στοϊδη (Πτολεμαΐδα), Άγγελο Βλάχο (Καρδίτσα), Αντώνη Τολιόπουλο (Βέροια) και τη γλυκύτατη ψυχούλα από την Αθήνα και πριγκηπέσα των ultra αποστάσεων, Έλενα Ζερβού, όπως και όσα είδα και βίωσα κοντά στον Σταύρο, την Έλενα, τη Δέσποινα Δράκου -ο απόλυτος ποδηλάτης στρατιώτης, αλλά και με περίσσιο χιούμορ που έγινε φίλη από την πρώτη ποδηλατική επαφή- και τον Μιχάλη στη βόλτα του Μαρτίου που προανέφερα, έκαναν την καρδιά μου να πεταρίζει και να αρχίζω να νιώθω πως ήρθε η ώρα...
Η δέουσα προετοιμασία σε εξοπλισμό, αλλά και η επιλογή και, μετέπειτα, μελέτη των διαδρομών που θα τρέξουμε ήταν το πρώτο βήμα. Η ποδηλατική εμπειρία ήταν μπόλικη για την κατανόηση του τι απαιτεί μία ultra διαδρομή, ενώ και το σώμα ήταν αρκετά δουλεμένο παρά τα νευρολογικά προβλήματα που πέρασε και που υπολείμματα των οποίων υπάρχουν ακόμα...
Είναι σαφές πως όλα αυτά δεν νομίζω να γίνονταν ποτέ, αν δεν υπήρχε αυτή η αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς που έχεις όταν ξέρεις πως το εγχείρημα θα γίνει με παρέα... Και τι παρέα...τον αγαπημένο μου φίλο, Σταύρο Χριστοφόρου...
Το ultra ξεπαρθένιασμα...
Brevet 400km "Το 400άρι της Δυτικής Ελλάδας", Λευκάδα...
Έμελλε το πρώτο μου μεγάλο brevet να είναι το πιο δύσκολο, από άποψη σερί ωρών στη σέλα. Ήταν δεδομένο πως για αρκετές ώρες θα πεταλάραμε νύχτα, κάτι το οποίο όχι μόνο δεν με τρόμαζε ή πτοούσε, αλλά με έφτιαχνε κιόλας... Η διαδρομή του Απόστολου Γαζή ήταν πολύ εύκολη σε υψομετρικά καθιστώντας τη ιδανική για παρθενικό 400άρι και το 100% αυτής ήταν νέα εδάφη για εμένα... Το ότι περνούσε από ένα μέρος που είχα στόχο να πεταλάρω κάποια στιγμή, την Κορωνησία, ήταν το κερασάκι στην τούρτα για την επιλογή αυτού του brevet.
Η διαδρομή εμπεριείχε πολύ από θάλασσα, την πανέμορφη εμπειρία της διέλευσης από αυτή την ιδιαίτερη λωρίδα της Κορωνησίας που έσκιζε τον Αμβρακικό κόλπο, το όμορφο πέρασμα από το φαράγγι της Κλεισούρας για να περάσουμε από το Αγρίνιο προς το Μεσολόγγι, την πανέμορφη πορεία κατά το δειλινό στην Τουρλίδα του Μεσολογγίου και το ιστορικό πάρκο της πόλης.
Το ξεχωριστό πέρασμα του Αιτωλικού, που σε άλλη χώρα ίσως να ήταν από τους πιο κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς, ήταν μία μικρή απογοήτευση. Η οδηγική συμπεριφορά των οδηγών ΙΧ στην ευρύτερη περιοχή του Αγρινίου άγγιζε την πρόκληση ενώ το οδόστρωμα έως την Αμφιλοχία θα μπορούσε κάλλιστα να αφαιρέσει...την πέτρα από τα νεφρά μας... :)
Η πορεία μας μαζί με τον Σταύρο και τον Ρένο Τσακιρίδη ήταν ωστόσο όμορφη, σταθερή και ευχάριστη. Απολαύσαμε και τον καφέ μας στο γεφύρι της Άρτας και τα χλμ περνούσαν ομαλά... Το δεύτερο μισό της διαδρομής μάς βρήκε μαζί με την πολύ ευχάριστη παρέα του Βασίλη Οικονόμου και της Λάουρας Ροκοπάνου (Αγρίνιο) με τους οποίους πεταλάραμε όλη τη νύχτα έως τις ~5 η ώρα τα ξημερώματα όταν και τερματίσαμε...
Δεν θα ξεχάσω αυτά τα πόδια που τα τελευταία χλμ μέσα στην Λευκάδα, πατούσαν δίχως αύριο στα πάνω κάτω. Βγήκε...Έγινε... Ναι... Ένας μύθος του εγκεφάλου μου καταρρίφθηκε και όχι με ιδιαίτερη δυσκολία, τολμώ να πω... Διπλάσια απόσταση από όση είχα κάνει ποτέ. Η ικανοποίηση του τερματισμού μεγάλη... Η ολιστική κόπωση έμελλε να με επισκεπτεί την επόμενη ημέρα. Μία γλυκιά κόπωση που το σώμα ναι μεν δεν πονούσε πουθενά, αλλά που πήγαινε παντού...αργά... Το νευρομυικό στα κάγκελα...
Brevet 600km "100+9 ορθοπεταλιές μνήμης"
από την Αρμένικη Θεσσαλονίκης...
Μόλις επτά ημέρες αργότερα ήρθε η ώρα για το χιλιομετρικό...θηρίο... Τα 600χλμ σε πολύ γνώριμα εδάφη στη "γειτονιά" ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη... Αν και γενικά μισώ τα αστικά ή σε επικίνδυνες κεντρικές οδούς χλμ στα brevet όταν υπάρχουν μάλιστα εναλλακτικές (όχι ότι τραβάω ζόρι προσωπικά, από την Αθήνα είμαι άλλωστε, αλλά γιατί μπαίνει σε περαιτέρω, ανούσιο κίνδυνο ο ποδηλάτης), η όλη ατμόσφαιρα ήταν τόσο ευχάριστη, που μαζί με την φροντίδα της απίστευτης αυτής διοργάνωσης που είχε φροντίσει για την κάθε λεπτομέρεια (πχ. συνδρομή τροχαίας σε κομβικά σημεία), έκανε το κάθε χλμ να είναι πραγματική γιορτή...
Στη μνήμη λοιπόν της Αρμένικης Γενοκτονίας, διοργανώθηκε αυτό το brevet για πρώτη φορά και ήταν το απαύγασμα οργάνωσης, μερακιού και πληρότητας...Ο εθελοντισμός ήταν σε άλλο επίπεδο και πραγματικά σε σκλάβωνε όλο αυτό...
Τα πρώτα χλμ ήταν πολυπληθή καθώς έτρεχε παράλληλα και η 100άρα διαδρομή της διοργάνωσης έως την Κατερίνη. Φίλοι πολλοί, κέφι, χαμόγελα, ομορφιές... Τα χλμ έφευγαν γρήγορα και άνετα... Η διαδρομή δεν είχε υψομετρικά άλλωστε. Μεγάλο ποσοστό αυτών ήταν μαζεμένα στο δεύτερο μισό της πρώτης ημέρας... Η διαφορά με το 400άρι ήταν η δυνατότητα διανυκτέρευσης που είχαμε... Ουσιαστικά ήταν σαν να κάνουμε δύο 300άρια με ένα μικρό ύπνο στο ενδιάμεσο... Πολύ μεγάλη διαφορά αυτή...
Όλη η ομορφιά ήταν στο ν. Πιερίας και ιδίως στην ανάβαση των Στενών της Πέτρας έως τον Άγιο Δημήτριο και το νομαρχιακό passo. Η δεύτερη ομορφιά ήταν στη λαρισινή ριβιέρα, αλλά την πετύχαμε νύχτα, οπότε...δοκάρι...
Αυτό που έμεινε από τη διαδρομή μας με τον Σταύρο ήταν:
- Η πλούσια και άνετη διανυκτέρευσή μας στο Δεσποινάκι μας, που ο καλός μας ρυθμός έδωσε την ευκαιρία να χαρούμε για αρκετή ώρα και να μας κάνει να πεταλάρουμε φρέσκοι φρέσκοι την επόμενη, δύσκολη (καιρικά) ημέρα...
- Το ότι ο Σταυρίκος στο κοντρόλ της Κατερίνης τη 2η ημέρα παραλίγο να φάει μαζί με τα άλλα και ένα πλαστικό σακουλάκι με...κρουασάν -νόμιζε- αλλά που τελικά ήταν σαμπρέλα... χαχαχαχαχα
- Την ασύλληπτη καταιγίδα λίγο πριν τη Γουμένισσα που μάς έκανε να μπάζουμε νερά από παντού. Το τι σκέφτονταν οι οδηγοί όταν μέσα στον χαμό εμείς σταματούσαμε να βγάζουμε φωτό για τα κοντρόλ, δεν θέλω να το ξέρω... :)
- Την πανέμορφη και γαλήνια πορεία προς το Κιλκίς με ένα ζωντανό ουράνιο τόξο να μας συντροφεύει...
- Την ασύλληπτη παγωνιά στην πορεία πλάι στον Γαλλικό ποταμό το βράδυ -όντες και βρεγμένοι από την καταιγίδα-, που πραγματικά δεν ξέρω αν έχω ξαναβιώσει παρότι με το κρύο είμαι ιδιαίτερα ανεκτικός... Παρότι είχα πόδια να το πατήσω να τελειώσει αυτό το μαρτύριο, πορευτήκαμε ως παρέα μαζί και με τον Παύλο Αγαπίδη και Κώστα Παπαδόπουλο -μαζί στην καταιγίδα, μαζί και στην παγωνιά- έως τον τερματισμό...
Brevet 200km "Η Γαλάζια λίμνη του Σκρα" από Adventures & Wines του Μηνά Ασπρομάτη
Δύο εβδομάδες μετά το 600άρι της Θεσσαλονίκης, ήρθε η ώρα για ένα πανέμορφο 200άρι του έμπειρου Μηνά Ασπρομάτη , το οποίο κύκλωνε ουσιαστικά το Πάικο περνώντας από τα ομορφότερα ορόσημά του...Χάραξη για Όσκαρ, control σε λίμνη με concept ala Minas, υπέροχος καιρός, υπέροχη παρέα, πολύ δυνατή διαδρομή με πολλά ντούρα και απολαυστικές καταβάσεις επίσης και ένα τελείωμα στον κάμπο που με έκανε να βγάλω το καπέλο στον διοργανωτή για τη ΜΗ εύκολη επιλογή του κεντρικού δρόμου...
Γνώριμα μέρη για εμένα, αν και κάποιες μικρές πορείες του δεν τις είχα ξανατρέξει με αποκορύφωμα τη Λίμνη Μεταλλείου, όπως και τα ημιορεινά χωριά του ανατολικού Πάικου.
Όπως πάντα, το κλου της όμορφης διαδρομής ήταν η εξαιρετική παρέα. Μαζί με τον Σταυρίκο, την Δέσποινα Βρακάτου (Πυργετός Λάρισας), την Έλενα Πεταλωτή (Θεσσαλονίκη) και τον Βαγγέλη Σαλαμάνη (Βέροια) όπως και με αρκετούς καλούς φίλους στην πορεία...
Ο Μηνάς ως έμπειρος randonneur ξέρει ακριβώς τι θέλει να πεταλάρει ο ποδηλάτης, τι να βιώσει, τι να προτιμήσει... Εξ ου και η χάραξή του ήταν, απλά, υποδειγματική. Πλήρης αποφυγή αστικών ή βαρετών χλμ, παρακάμψεις σε πανέμορφα τοπία, όπως τη Λίμνη Μεταλλείου και τη Λίμνη του Σκρα, και στα καμπίσια, τελευταία χλμ δεν επέλεξε την εύκολη, τύπου "google maps" λύση του κεντρικού από την Κρανιά έως τα Γιαννιτσά, αλλά πανέμορφες πορείες μέσα από δρομάκια και μικρά χωριά που πραγματικά σε έκαναν να απολαμβάνεις μέχρι και το τελευταίο χλμ...
Η διαδρομή ΔΕΝ ήταν εύκολη και χαρακτηριστικό της ήταν τα πάρα πολλά ντουράκια που είχε στη διαδρομή. Όσο ήμασταν πάνω στο βουνό πραγματικά δούλευες δυναμικά το πετάλι... Το διψήφιο σε κλίσεις πήγαινε όρκος... Ήταν όμως τόσο όμορφα που απλά δεν λογάριαζες...
Το κλου του brevet ήταν αυτό το ξεχωριστό κοντρόλ στη Λίμνη του Σκρα όπου ο Μηνάς ως διοργανωτής είχε φροντίσει να μεταφέρει με βανάκι τσάντες με παπούτσια μας ώστε να μπορέσουμε να περπατήσουμε ως κάτω στη λίμνη σε ένα τοπίο βγαλμένο από παραμύθι. Τα ποδήλατα μας αφημένα στο parking όπου τα φυλούσε ο βοηθός του... Απλά ΤΕΛΕΙΟ...
Καιρός ιδανικός και όμορφη συμπόρευση με την παρέα... Τα κορίτσια μας δυνατά και πεισματάρικα, ολοκληρώσαμε όπως αρμόζει ένα πανέμορφο 200άρι...
Brevet ΠΟΚαρδίτσας 300km
του διαστροφέα Άγγελου Βλάχου
(κατά κόσμον, Άγγελος Πυθέας)
Μετά από 2 εβδομάδες από το 200άρι του Σκρα, ήρθε να ολοκληρωθεί η σειρά με ένα 300άρι το οποίο έμελλε να συμπεριλάβει όλα τα όμορφα και όλα τα δύσκολα που μπορεί να έχει ένας ποδηλάτης σε μία διαδρομή... Είπαμε, όταν εμπνευστής είναι ο γνωστός διαστροφέας της Καρδίτσας, τότε είναι φυσικό επόμενο να πρέπει να πέρασεις από πόνο ψυχής για να τερματίσεις επιτυχώς... :)
Αν όμως πρέπει να ειπωθεί κάτι είναι για τη χάραξη της διαδρομής που ήταν απλά για σεμινάριο... Αν και μια γρήγορη ματιά δείχνει ότι πρόκειται για ένα "εύκολο" 300άρι brevet με 3.800μ υψομετρικά, η πραγματικότητα είναι άλλη, όταν διαπιστώνεις ότι σχεδόν όλα τα υψομετρικά είναι στα πρώτα 200χλμ... Αυτό ήταν μαεστρικό από τον χαράκτη, μιας και τα τελευταία ευθειακά χλμ ήταν κατά τη διάρκεια της νύχτας... Μιας νύχτας που έμελλε να εξελιχτεί σε ιδιαίτερα κρύα και βρεγμένη...
Όταν μία διαδρομή καταφέρνει να σε έχει μέσα στο ενδιαφέρον για 300 ολόκληρα χλμ, τότε νομίζω δεν θες κάτι άλλο... Η χάραξη ήταν φανταστική και σε περνούσε από ένα σκασμό όμορφα μέρη από ήσυχους δρόμους και υπέροχα περάσματα... Είπαμε, όταν χαράζει ένας έμπειρος randonneur τα πράγματα πολύ πιθανό να είναι αλλιώς...
Λίμνη Πλαστήρα, Κανάλια, ανάβαση Κόζιακα από νότια, Χρυσομηλιά και κατάβαση στα βόρεια του βουνού, πέρασμα στα Μετέωρα από πανέμορφα και κατάφυτα μικρά δρομάκια στα ΒΑ του Κόζιακα, γύρος Μετεώρων, πέρασμα από ανατολικά χωριά του βουνού και τελική ευθειακή πορεία από ήσυχα, νυχτερινά δρομάκια της υπαίθρου...
Αυτό το ποίημα της διαδρομής ήρθε να ταιριάξει με μία υπέροχη παρέα: κλασικά, του Σταυρίκου, της Μαιρούλας Μπαμπούλη (Λάρισα) που επιχείρησε το πρώτο της 300άρι, του Τασούλη Κουρκουτέλη (Θεσσαλονίκη), του νέου αλλά υποσχόμενου Χρήστου Παππά (Λάρισα) και φίλων που πετύχαμε στην πορεία, όπως του Σωτήρη Μουσλόπουλου (Θεσσαλονίκη) και Γιάννη Μαγγίνα (Καρδίτσα).
Μαζί με αυτά, προστέθηκε μία τρελή καταιγίδα μετά το γύρο Μετεώρων, δύο απανωτά σχεδόν λάστιχα πριν και μετά το Ξυλοπάροικο μέσα στη βροχή, την ψύχρα, τον αέρα και τη σκοτεινίλα και μία νύχτα αργότερα που πάγωνε συθέμελα όλο το βρεγμένο σου είναι... Εκεί είναι που μάχεσαι με τα θηρία και βάζεις τη φλόγα μέσα σου και τα πόδια να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά...
40χλμ πριν το τέλος και όντας παγωμένος αλλά με γεμάτα πόδια, πάρθηκε η απόφαση να αποσπαστώ από το team που πήρε το ρυθμό του και ξέροντας πως είναι ασφαλές έχοντας γνώση της διαδρομής. Δεν ήθελα να βιώσω πάλι το πάγωμα της Θεσσαλονίκης... Αυτό ήταν απελευθερωτικό και βρήκα τον εαυτό μου να έχει κοντά στα 32χλμ/ώρα μέση ταχύτητα για σχεδόν 15χλμ μέχρι που έφτασα το Σταύρο με τον Ρένο που ήταν μπροστά στον Παλαμά...
Τερματίζουμε μαζί και λίγο μετά όλη η παρέα... Οι εγκαταλείψεις όχι λίγες και 2 εξ αυτών ήταν από το παρεάκι μας...
Αναμφίβολα ήταν από τα πιο κορυφαία brevet που έχω κάνει και λόγω της χάραξης της διαδρομής, αλλά και όλων των δυσμενών συνθηκών και συγκυριών που έπρεπε με ψυχραιμία και δύναμη να ξεπεράσεις... Το ότι ολοκληρώθηκε με αγαπημένη παρέα, δίνει αυτόν τον όμορφο, εμφατικό τόνο...
Super Randonneur, λοιπόν...
Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε επιτυχώς η σειρά και κατακτήθηκε ο τίτλος του SuperRandonneur για πρώτη φορά και δίχως σκέψεις να επιχειρήσω δεύτερη -προς το παρόν... Mε τόσες αυτοσχέδιες, δυνατές βόλτες στη Βόρεια Ελλάδα, αλλά και λίγες επικές στο εξωτερικό ένιωθα πως, έτσι για το ονόρε, αυτός ο τίτλος άξιζε να παλέψω να μου δοθεί και "επισήμως"...
Για την εμπειρία, για το "Είμαστε ακόμα εδώ", για το "Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη", για εμένα και τις μοναχικές μου σκέψεις...
Ναι, είναι αλήθεια αυτό που λένε πως τα πολλά χλμ είναι θέμα περισσότερο πνευματικό παρά σωματικό...Όχι ότι ένας μη στοιχειωδώς δουλεμένος στο ποδήλατο θα μπορούσε να ανταπεξέλθει... Η αίσθηση που στο 170ο χλμ στα 200άρια ήθελα να τρέξω για να τελειώσει, ήταν ίδια στο 270ο για το 300άρι, στο 370ο για το 400άρι και στο 570ο για το 600άρι... Είναι τελικά πού και πώς θα λοκάρει ο εγκέφαλος... Φοβερό...
Αλλά το να κρατάς το μυαλό σου ζωντανό και με κίνητρο, το να έχεις προετοιμαστεί σε όλα τα επίπεδα -είτε πρόκειται για την πλοήγηση είτε για τον εξοπλισμό σου-, τον να ξεπερνάς οποιαδήποτε δυσκολία κατά την οποία ένας λογικός νους έξω από τον χορό θα αναρωτιόνταν "Γιατί το κάνεις αυτό?" είναι αυτά που σε ορίζουν και που σε δυναμώνουν όχι μόνο ως ποδηλάτη, αλλά ως ύπαρξη γενικότερα...
Για όλο αυτό οφείλω πολλές πολλές ευχαριστίες στο φιλαράκι μου, τον Σταύρο Χριστοφόρου, ο οποίος δεν ξέρω πόσο εύκολα ή δύσκολα με ανέχτηκε αλλά σίγουρα περάσαμε τέλεια και είχαμε εξαιρετικά ώριμη, όμορφη, ήρεμη συμπόρευση σε αυτά τα 1.500χλμ...
Στα επόμενα...τα ομορφότερα...τα δυσκολότερα...
Συντάκτης
Spais