Το TOP 5 των brevet που έχω τρέξει vol 5
Πολύ πιθανό, η τελευταία αυτή ενότητα να είναι αρκετά προβλέψιμη για όσους με γνωρίζουν ποδηλατικά, αλλά είναι κάτι το αναπόφευκτο...
Συνιστά το κορυφαίο brevet που έχω τρέξει ως τώρα στη ζωή μου, όχι μόνο από άποψη δυσκολίας -που ήταν μπόλικη σε πολλά επίπεδα- αλλά κυρίως από άγρια ομορφιά -κάτι που αναμένονταν... Και όλο αυτό ήρθε και έδεσε με μία εξαιρετική παρέα με ανθρώπους όχι μόνο δυνατούς ως ποδηλάτες -σώμα και πνεύμα- αλλά και εξαιρετικές ψυχάρες και αγαπημένους νέους φίλους...
Brevet 200km, "Το Πράσινο Brevet", Καρπενήσι, λοιπόν...
Στα απάτητα και αδάμαστα της Ευρυτανίας...
Το ποδηλατικό αυτό ποίημα -ή μάλλον, έπος- ξεκίνησε ιδανικά με μία διοργάνωση των Greek Randonneurs και μπροστάρη τον συμπαθέστατο Γιάννη Λιάτσο, που κύρια επιτυχία τους όσον αφορά την οργάνωση, ήταν η δυνατότητα παροχής διήμερης δωρεάν διαμονής, κάτι που προσέλκυσε πολύ κόσμο -ανέλπιστα πολύ, για brevet τέτοιας δυσκολίας (75 συμμετέχοντες)- από πολλά μέρη της Ελλάδας.
Η χάραξη της διαδρομής ήταν θαυμάσια και πώς να μην ήταν από τη στιγμή που περνούσε από τα πέριξ του Βελουχίου, της Χελιδόνας, της Καλιακούδας, του Παναιτωλικού, των νότιων Αγράφων και με γαρνιτούρα μαγευτική το υγρό στοιχείο...αυτό το εξωτικό πράσινο της τεχνητής Λίμνης Κρεμαστών...
Η πρόκληση μεγάλη και το πράγμα φώναζε σαν Σειρήνα από μακριά... Κάπου εκεί συντονίστηκε και το παρεάκι από Πτολεμαΐδα (Σταυρίκος) και Αθήνα (Έλενα Ζερβού) και όλα τα άλλα ήρθαν ως φυσικό επόμενο... Στην πορεία έμελλε να έχουμε και τη συντροφιά του ατσαλάκωτου -όπως αποδείχτηκε- Αλέξη Χουλιάρα (Καρδίτσα) και το τρένο ήταν έτοιμο για το ταξίδι...
Τα υψομετρικά στο χαρτί θηριώδη... 4.700μ+ σε 195χλμ... Το πιο μεγάλο σε υψομετρικά για εμένα (2ο ήταν αυτό του Ζαγορίου με τα 4.400μ αλλά με τις άρρωστες καιρικές συνθήκες)...
Για κάποιο λόγο ούτε καν υπήρχε η σκέψη τύπου "θα βγει-δεν θα βγει"... Να ήταν η βεβαιότητα από την εμπειρία της προ μηνός ολοκλήρωσης της σειράς SR? Να ήταν η κλασική αίσθηση σιγουριάς που έχω ψυχολογικά και πνευματικά, όταν πρόκειται να επιχειρήσω κάτι που θέλω τρελά πολύ? Να ήταν η όμορφη αίσθηση ότι θα είσαι με καλούς φίλους στο πλάι σου? Μάλλον και τα τρία μαζί...
Ήρθε η ώρα να τρέξουμε, λοιπόν, σε μία περιοχή όνειρο που από πέρσι είχε μπει στο στόχαστρο, αλλά μας το "στέρησε" η εξόρμηση στο Ιταλικό Όνειρο... Φέτος, ήταν άχαστο... Γιατί πάντα επικρατεί η ποιότητα έναντι της ποσότητας, όσον αφορά την επιλογή των brevet...
Σε μπρεβέ με λίγο κάτω από 5.000μ υψομετρικά εκκίνησαν 75 μερακλίδικες και γεμάτες κάκαλα ψυχές... Τρελό νούμερο που δείχνει ότι ο Έλληνας μπρεβετάς ξέρει να εκτιμά την ασυναγώνιστη ομορφιά, παρόλο το τεράστιο ζόρι που αναμένονταν... Εκεί και πολλοί γνωστοί Ultraδες... Όχι που θα έλειπαν...
Η παρέα έδεσε κουφέτο: Σταύρος, Έλενα, Άλεξ και στην πορεία μαζί με διάφορα γνωστά και άγνωστα ποδηλατικά "εργαλεία"... Αυτά τα ανταμώματα...τι ωραία φάση...
Ξεκινήσαμε με 20χλμ καταβατικά και σκέφτομαι "Ωωωωωωωχχχ"... Ο υπολογιστικός μου οίστρος ξεκινάει και σκέφτομαι πως αν τα πρώτα και τα τελευταία 20χλμ είναι κυρίως καταβατικά, τότε αυτό σημαίνει πως περίπου 4.500μ θα στριμωχτούν σε 155χλμ (!!!)... Με τις υγείες μας... :)
Αυτά τα φαράγγια στην αρχή θα μείνουν ανεξίτηλα στο μνημονικό...στο μεταξύ τριών βουνών, Καλιακούδας, Χελιδόνας και Παναιτωλικού... Με τα βράχια να μας αγκαλιάζουν και το δρόμο κάτω να θυμίζει με τις τρύπες τύπου οβίδας ότι είσαι σε άλλη πίστα... Ο ταλαιπωρημένος δρόμος και οι πολλές κοφτερές πέτρες προκάλεσαν πολλές αβαρίες (φούιτ) στο πελοτόν, αλλά ευτυχώς το παρεάκι πέρα από προσεκτικό, ήταν κυρίως τυχερό και την βγάλαμε αλώβητοι...
Μετά πάνω κάτω, πάνω κάτω στα βουνά......άγρια ομορφιά... Πρώτο control στον Ασπρόπυργο και είμαστε καλά... Το μυαλό σπάει τη διαδρομή από control σε control... Κάθε 40χλμ και ένας μικρός στόχος... Δεν τολμάς να σκεφτείς πως έχεις ακόμα 160χλμ και πάνω από 4.000μ υψομετρικά...
"Πέφτουμε" στη γέφυρα Σαρκίνη από έναν δρόμο που δεν θα ήθελα και τόσο πολύ να τον ανέβω...τρελά απότομο... Δίχως πετάλι και περνούσες τα 70χλμ/ώρα για πλάκα......
Κάπου εκεί μέσα στο φανταστικό φαράγγι του Κρικελιώτη, να και 400μ χώμα ξερό σε ανάβαση... Σιγά σιγά αρχίζουμε να βλέπουμε αυτό το απίστευτο πράσινο της λίμνης... Συνέχεια με ξαφνικό, μικρό, απίθανο ντούρο πριν τους Αγαλιανούς που έκανε το κοντέρ να γράψει κλίση που δεν έχει ξαναματαδεί...μόνη ευθεία, η Γέφυρα Επισκοπής...
Λίμνη Κρεμαστών στη συνέχεια με ένα απίστευτο πράσινο χρώμα και συνέχεια αναβάσεων προς τα Νότια Αγραφα... Βουνοκορφές παντού... Δέος... Αναβάσεις ωραίες, όλων των ειδών... Καταβάσεις ακόμα πιο ωραίες... Όμορφα χωριουδάκια κρεμασμένα στις πλαγιές, παρθένα ύπαιθρος, αδάμαστα μέρη... Εμείς, οι ψυχές μας, το χαμόγελό μας, ο ρυθμός μας, τα ελεύθερά μας... Στα ελεύθερα Άγραφα...εκεί που η σύνδεσή σου με τη φύση και το Θεό έχει σήμα 5G...
Ανάβαση που θα μείνει αξέχαστη:
Περνώντας τη γέφυρα του Ταυρωπού ξεκινά ανάβαση 7χλμ, η οποία στα πρώτα 4 χλμ ήταν ιδιαίτερα σφιχτή με το διψήφιο σε κλίση να γράφει πολύ συχνά στο κοντέρ και έχοντας ήδη κοντά στα 2.700μ στα πόδια...
Το χειρότερο όμως ήταν πως σχεδόν όλοι ξεμείναμε από νερό σε αυτό το σημείο... Θυμόμουν, κατά τη μελέτη της διαδρομής, πως στη Δάφνη, το χωριό πριν την ανάβαση, θα έπρεπε να γεμίσουμε παγούρι, αλλά έλα που δεν έκατσα πολύ να το ψάξω και αφού δεν πέτυχα πηγή στο δρόμο, συνέχισα... Ζονκ!!! Τα τελευταία 4 χλμ της ανάβασης με βρήκαν να βλέπω οράματα και να κλείνω ραντεβού με τον Άγιο Πέτρο για τάβλι... "Μία πηγήηηη", ακούγονταν με αγωνία μέσα στις χαράδρες, αλλά απάντηση καμία... Η κλήση σας προωθείται...
Η ανάβαση τελειώνει και φτάνουμε στο 3ο κοντρόλ των Δομιανών...μπαίνω ξυπόλυτος στην πηγή μιας και τα πέλματα ήταν σαν να είχαν πάρει φωτιά από τα πατήματα και τα μόνιμα μουδιάσματα...πρέπει να ήπια 3 παγούρια καρφί σαν πελεκάνος...Συνεχίζουμε γεμάτοι πλέον με την παρέα και στόχος το επόμενο κοντρόλ...ευτυχώς η διαδρομή είχε 4 κοντρόλ, επαρκή σε τροφοδοσία...
Αφού συνήλθαμε στους Δομιανούς συνεχίζουμε με πολλή ηρεμία και με καλό σώμα... Απολαμβάνουμε το τοπίο και πεταλάρουμε ασταμάτητα σε αυτά τα φανταστικά μέρη... Με τα πολλά και αφού απολαύσαμε κατάβαση στη Βράχα, ξεκινά πορεία για το τελευταίο κοντρόλ Φουρνάς..
Από το ρέμα, ξεκινάμε σφιχτή ανάβαση στην είσοδο του χωριού της Φουρνάς, το οποίο κρέμεται σε μία πλαγιά...μέχρι να φτάσουμε στο κοντρόλ αλλά και για να βγούμε από το χωριό η φλέβα στη γάμπα έγινε Φ20... Χτυπάμε παγωτάκι σπέσιαλ στην όμορφη και τεράστια πλατεία και αρχίζουν οι υπολογισμοί...ήμασταν στα 155χλμ με 4.200μ στα πόδια...τα κομπιουτεράκια δίνουν χολιγουντιανό τερματισμό στο παρά πέντε της προθεσμίας...
Παρότι είχαμε καλό ποδηλατικό ρυθμό, οι 2 ώρες στάσεων -πώς μαζεύτηκαν οι ρημάδες?- ήταν κοντά στο να κοστίσουν...Ήμασταν λοιπόν, στο 155χλμ και θέλαμε 40χλμ εκ των οποίων τα τελευταία 20χλμ θα ήταν καταβατικά έως τον τερματισμό με 500μ μόνο να ανηφορίζουν έως την πλατεία του Καρπενησίου...
Τα 20χλμ έως το τελικό ξεκόρφισμα θα είχαν ως εξής:
- Ξερή ανάβαση 8χλμ
- Μεικτή κατάβαση 7χλμ έως τον Προφήτη Ηλία
- 5χλμ ανάβαση έως την γκαλαρία στη Ράχη Τυμφρηστού
Κεφάλι κάτω και πάμε για την ανάβαση μέσα στο ελατόδασος. Αφού βγήκαμε από τη Φουρνά με τις σφιχτές κλίσεις, μπήκαμε σε πιο νορμάλ αναβατικές καταστάσεις... Ό,τι μπορείς να δώσεις...Πάω με ό,τι έμεινε και βγαίνω στην πρώτη κατάβαση...φόρτωσα το δίσκο και έδινα ακόμα, περνώντας δυναμικά τα μικρά πάνω που είχε στο ενδιάμεσο...
Στοπ στη βάση της τελικής ανάβασης 5χλμ χαζεύοντας το πανέμορφο Βελούχι που το χάιδευε το τελευταίο φως της ημέρας...Κάπου εκεί γίνεται ανασυγκρότηση μιας και είχε και πηγή, με Σταυρίκο Έλενα και Άλεξ και ο καθένας συνεχίζει με το ρυθμό του... ο Σταύρος διακτινίστηκε -πού την βρήκες τη δύναμη ρε άτιμε?-, ενώ εγώ προσπαθούσα να πατήσω όσο πιο βαριά μπορούσα ώστε να φύγει η ρημάδα η 5άρα.
Η αλήθεια είναι πως βγήκε πολύ πιο γρήγορα από όσο υπολογίζαμε..Μάλλον ούτε εμείς ξέρουμε τις δυνατότητές μας τελικά... :) Ήταν ωστόσο πανέμορφα και η ανάβαση φιλική σε κλίσεις τελικά... Η θέα της γκαλερίας στο ξεκόρφισμα αγαλλίασε την ψυχή μου...Η τελευταία από τις 18 (!!!) μεσαίες και μεγάλες αναβάσεις που είχε το μενού του Garmin ήταν μπροστά στα ματάκια και τα ποδαράκια μας...
"Τα καταφέραμε, μεγάλε..."
Μετά, αρχίζει κατάβαση ποίημα με θέα Οίτης, Βαρδουσίων και Γκιώνας, μέσα από τα έλατα...τι ζούμε Θεέ...το φρένο πήρε ρεπό και το άτι έμπαινε παντού με τα μπούνια...κάπου εκεί ξανανταμώνουμε με τα άλογα της Έδεσσας, Σάκη και Νικόλα -πρώτο μπρεβέ για τον Νικόλα, ΑΥΤΟ το μπρεβέ...τα σέβη μου...
Συνεχίζουμε δυναμικά, πατώντας τρελά έως την είσοδο στο Καρπενήσι και τερματίζουμε με Σταυρίκο 35 λεπτά πριν το κλείσιμο του τερματισμού με κόσμο στην πλατεία και με κάποια ευγενή χειροκροτήματα να χαρίζουν ντροπαλά χαμογελάκια... Η αλήθεια είναι πως η τοπική κοινωνία αγκάλιασε το event και δεν ήταν λίγες οι φορές που στο δρόμο είχαμε επιδοκιμασίες ακόμα και από ΙΧ... Ελάχιστα λεπτά αργότερα, να και το κορίτσι μας, η Έλενα...Και όλοι μαζί, μια τεράστια αγκαλιά...
Το πράσινο διαμάντι των ελληνικών Brevet
Δίχως ΚΑΜΙΑ αμφιβολία είναι ένα brevet που όσοι αγαπούν τις ανηφόρες και τις έχουν δουλέψει αρκετά αξίζει να το τρέξουν... Είναι σαφές πως δεν απευθύνεται σε έναν περιστασιακό ποδηλάτη, αλλά σε κάποιον που έχει αρκετή εμπειρία, αλλά κυρίως χλμ αρκετά και βαριά στα πόδια του -δεν χρειάζεται να αναφέρω το προαπαιτούμενο τρελόχαρτο...χαχαχαχαχα
Η χάραξη ωστόσο είναι τέτοια, που ακόμα και αν κάποιος είναι στο "να πάω-να μην πάω", μπορεί κάλλιστα να το ξεκινήσει και ΑΝ δεν τραβήξει στην πορεία μπορεί στο ενδιάμεσο να επιστρέψει στη βάση στο Καρπενήσι...
Ευρυτανία...η απόλυτη ποδηλατική πίστα...στα δύσκολα...στα άγρια...στα πανέμορφα...
Συντάκτης
Spais